Saturday, November 1, 2008

၀မ္းနည္းစရာအေတာ္႔ဘ၀



ၿမန္မာၿပည္အေၾကာင္းသိခ်င္လုိ႔ေမးၿမန္းစုံစမ္းရာကအသိမိတ္ေဆြလည္းၿဖစ္၊
ၿမန္မာၿပည္ထဲကကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဘေလာက္ခ္ကုိအစဥ္တစုိက္ဖတ္ရွဳ႕အားေပးေနသ
ူစာဖတ္ပရိတ္သက္တဦးလည္းၿဖစ္တဲ႔အမည္မေဖာ္လုိသူတဦးကၿမန္မာၿပည္အေၾကာင္း
သိေအာင္“၀မ္းနည္းစရာအေတာ္႔ဘ၀" ဆုိၿပီးေ၀မွ်ေပးပုိ႔ထားတဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။

ကဗ်ာဆရာနံမည္မေဖာ္ၿပထားသလုိ၊ကဗ်ာနံမည္ကုိလည္းမေဖာ္ၿပထားပါဘူး။
ထုတ္ေ၀ခဲ႔မႈရွိမရွိကုိလည္းမေဖာ္ၿပထားလုိ႔၊ထုတ္ေ၀သူကုိမေဖာ္ၿပေပးႏုိင္တာကုိ
ခြင္႔လႊတ္နားလည္ေပးေစခ်င္ပါသည္။

ဒီကဗ်ာေလးဟာၿမန္မာၿပည္တြင္းမွာစာဖတ္သူေတြအၾကားအႏွစ္ၿခိဳက္ဆုံးကဗ်ာေလးတပုဒ္
ၿဖစ္ေနပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဘေလာက္ခ္ကုိအစဥ္တစုိက္ဖတ္ရွဳ႕အားေပးေနသူ
စာဖတ္ပရိတ္သက္အားလုံးကုိလက္ဆင္႔ကမ္းေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။
စာဖတ္သူတုိ႔ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရင္ဆက္လက္လက္ဆင္႔ကမ္းႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔။

-ၿမတ္စုိး-




ေမြရပ္ေၿမရဲ႕ အေၾကာင္း



ကမၻာအႏွံ႔က “ ေရႊ”…တံဆိပ္ေလာ္စပီကာေတြ
ကူပါ ကယ္ပါ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနရတဲ႔
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေမြးရပ္ေၿမ အေၾကာင္းနဲ႔
ခင္ဗ်ားတုိ႔ နားထဲကုိသံရည္ပ ူေလာင္းပါရေစ။
ဆရာ၀န္ေတြက ေဆးေရာင္း
အင္ဂ်င္နီယာေတြက ေစ်းေရာင္း
ေတာ္သူေတြကအကုန္ ေဘးေဂ်ာင္း
လူငယ္ေတြ အကုန္ အေတြးေစာင္း
ခြင္ရွာႏုိင္မွ သူေဌးေလာင္းၿဖစ္ႏုိင္မယ္။
အစုိးရကအစ သူခုိးဓားၿပ ေတြဆုိ
ေပါင္စားတက္ရင္ေတာ႔ မုိးက်ေရႊကုိယ္
တုိင္းၿပည္တခုလုံး ပုိးက်ေနလုိ႔
သူမ်ားဆီကြ်န္ခံဘုိ႔ goၾကေပဗ်ိဳ႕။
ညာဥ္႔ဌက္မေလး တေယက္က ေဖာက္သည္ေမွ်ာ္
မိန္းမတန္ဖုိးကုိ ေရာင္းဖုိ႔ ေစာင္႔ေနမယ္ေနာ္တဲ႔။
ေစ်းသည္မေလးတေယာက္က၀ယ္သူေမွ်ာ္
အေၾကြး ပယ္လယ္ၾကီးထ ဲကယ္သူမေပၚ
ေခတ္ၾကီးကုိက လည္သူေဆာ္
ေ႔ရွေနာက္ မစဥ္းစားခဲ႔မိတဲ႔ ေမာင္ႏွံ
ရွိသမွ် ပစၥည္းေလးေတြကုိ ေပါင္ႏွံ
ေမြးလာမယ္႔ ကေလးကေတာ႔ အေခ်ာင္ခံ။
ဂ်ာနယ္ေတြက အတင္းအဖ်င္း ေရာင္းစား
လူပြဲစားေတြက အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစား
လူတခ်ိဳ႕က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာင္းစား
ကေလးငယ္ တေယာက္မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေက်ာင္းသြား
ပါရာဒုိတစီး ကဗြက္ေတြ စင္ေအာင္ ေမာင္းသြား
ငါတုိ႔ ငုိသံေတြကုိ
အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံတခ်ိဳ႔က မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။
ဖ်ာခင္းခ်င္သူ တခ်ိဳ႕ကလည္း သနားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။
မီးခဲကုိင္ထားရသလုိဘဲဆုိတဲ႔ ေစတနာရွင္တုိ႔
ဦးတည္ခ်က္ ဆယ္႔ႏွစ္ရပ္နဲ႔ လူ႔ၿပည္ကုိဖ်က္ေနတာလား။
ခင္ဗ်ားတုိ႔စကားလုံးၾကီးၾကီးေတြက ေကာ္ပီသံစဥ္ပါ။
တစ္ၿပည္လုံးလည္းနားညဥ္းေနၿပီ…ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ။
ကုိယ္႔ကုိယကုိ ္ၿပန္ၾကည္႔မိေတာ႔လည္း
မႏွစ္ကလည္း ဒီေနရာ
ဒီႏွစ္လည္း ဒီေနရာ
ရပ္ေနလည္းဒီေလာက္
ေၿပးသြးလည္း ဒီေလာက္မုိ႔
ငါ႔ေၿခေထာက္ေတြကေတာင္ငါ႔ကုိေၿပာတယ္။
သူတုိ႔ ဆက္မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။
ငါ႔လက္ေတြကလည္း သစၥာေဖာက္ၿပန္တယ္။
အရွဳံးေပးလက္ေၿမွာက္ၿပီး ေထာက္ခံတယ္။
ဒီလုိနဲ႔……..
စိတ္ထဲမွာပဲသိမ္းထားေနရတဲ႔ အိမ္မက္ေလးေတြလည္း ေခါက္ရုိးေၾက။
ၿဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ၿဖစ္လာတာေတြက ေဇာက္ထုိးေတြ။
လူ႔သက္တမ္းတစ္၀က္က်ိဳးၿပီဆုိတဲ႔ အခ်က္ေပးသံေတြလည္း ၿမည္လာၿပီ။
က်န္တဲ႔သက္တမ္းတစ္၀က္ကုိဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖုိ႔ေတာင္ အီလာၿပီ။
“ဆန္တစ္ၿပည္ကုိ ၁၅၀၀ ေတာင္” အဲဒါအဘြားညဥ္းတဲ႔အသံ။
“ၿမန္မာၿပည္ဟာ ဘယ္သူမွမေနခ်င္ၾကေတာ႔တဲ႔ အရပ္ၿဖစ္သြားၿပီ” အဲဒါ ခါးသီးတဲ႔ အမွန္။
ဒီၾကားထဲ…
နာဂစ္ကတစ္ခ်က္ေမႊ႔
ဧရာ၀တီကလူေတြခမ်ာ အသက္ေစ႔
တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြကလည္း အကြက္ေ႔ရႊ
အစုိးရ ကုလားထုိင္ကေတာ႔တစ္ခ်က္မေ႔ရႊ
ၿမန္မာၿပည္ၾကီးကေတာ႔ ၀မ္းဗုိက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔အခက္ေတြ႔။
အစုိးရကအစ သူခုိးဓားၿပ ေတြဆုိ
ေပါင္းစားတက္မွ မုိးက်ေရႊကုိယ္
တုိင္းၿပည္တခုလုံးပုိးက်ေနလုိ႔
သူမ်ားဆီမွာ ကြ်န္ခံဖုိ႔ goၾကေပဗ်ိဳ႕။







Summary

Rest of your post

1 comment:

Kaung Kin Ko said...

ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာျဖစ္ေၾကာင္း လာအေၾကာင္းၾကားတာပါ။ ျဖန္ ့ေဝေပးလို ့ေက်းဇူးပါေနာ္။ http://kaungkinko.myanmarbloggers.org/2008/08/blog-post_22.html
အဲဒါ original link ပါ။