Wishing you all a very Merry Christmas and all the best in the New Year!
ခရစ္စမတ္ ကာလ ေရာက္ၿပီ ဆုိရင္ အဆုိေတာ္ၾကီး ထူးအိမ္သင္ ကုိ သတိယမိတယ္။ ထူးအိမ္သင္ဆုိတာ က က်ေနာ္တုိ႔ ၁၉၈၈ ပတ္၀န္းက်င္တုန္း က နာမည္ၾကီး တုိင္းသိၿပည္သိ အဆုိေတာ္တေယာက္။ ရန္ကင္း အေခြဌားဆုိင္ေတြ၊ လၻက္ရည္ဆုိင္ေတြ မွာ သူရဲ႕ သီခ်င္းသံေတြ အၿမဲ ပဲ ၿပန္လႊင့္လုိ႔ေနတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ား၊ ဂီတာ၀ုိင္းေတြ မွာ လည္း သူ႔သီးခ်င္းေတြ ကုိ သီဆုိေလ့ရွိၾကတယ္။ နာမည္သာ ၾကားဘူးတာ။ သူ႔ကုိ အရင္ က တခါမွ မၿမင္ခဲ့ဘူးပါ။ ရန္ကင္း ပုိက္လုံးၾကီးေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ အတူ တေဒါင္ေဒါင္ တဒင္ဒင္နဲ႔ သူ႔ ရဲ႕ Jazz, rock ‘n roll သံစဥ္ေတး သီခ်င္းေလးေတြ ကုိ ေတာ့ တခါတရံ သီဆုိတီးခတ္ဘူးတယ္။
သူ႕ကုိ နာမည္ၾကီး အဆုိေတာ္ တေယာက္ အၿဖစ္ သိၾကေပမဲ့ သူ႔ဟာ ရွစ္ေလးလုံး ၿပည့္သူ႔ အေရးေတာ္ပုံၾကီးေနာက္ပုိင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြ ကုိ လက္နက္ ကုိင္တုိက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ နယ္စပ္ ေဒသ ကုိ ေတာခုိသြားခဲ့တယ္ဆုိတာ ကုိေတာ့ သူ႔ ကုိ ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ ယေန႔ ေခတ္ လူငယ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား၊ သူ႔ သီခ်င္းေတြ ကုိ ခ်စ္ခင္ အားေပးခဲ့ၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား၊ သူ႔ကုိ သတိတယရွိေနၾကတဲ့ ရန္ကင္းသူ၊ ရန္ကင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ား ကေတာ့ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။ သူ႔ကုိ ခ်စ္တဲ့ သူေတြ အားလုံး အတြက္ အမွတ္တယ ေပါ့။
သူ႔ကုိ ပထမဦးဆုံး လူခ်င္း ၿမင္ဘူးတာ က လြန္ခဲ့ တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေလာက္ကပါ။ ABSDF ပထမ ညီလာခံ က်င္းပခဲ့တဲ့ KNU နယ္ေၿမ။ ေဒါနေတာင္တန္းေတြၾကား မွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသာင္ရင္းၿမစ္ကမ္း ေၿခနား က အုိမီဂါ ပုံစံေလးလုိၿဖစ္ေနတဲ့ ေကာ္မူးရာ ၀မ္းခ စခန္းသစ္ ထဲမွာ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ လေပါ့။ က်ေနာ္ တုိ႔ က KNU, မြန္ၿပည္သစ္ပါတီ၊ KIA ႏွင့္ NDF ကတဆင့္ ေၾကးနန္းရုိက္ၿပီး နယ္စပ္ ေက်ာင္းသားစခန္းအသီးသီးနဲ႔ ဘန္ေကာက္ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔အစည္းေတြ ကုိ ၀မ္းခ စခန္းသစ္ မွာ က်င္းပမည့္ ညီလာခံတက္ေရာက္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ သူလည္း ဘုရား ၃ ဆူ မြန္ေဒသ ကေန ခက္ခက္ခဲခဲ ညီလာခံ လာတက္တာ။ ဒီလုိနဲ႔ ညီလာခံ မွာ လာတက္ေရာက္သူေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မိတ္ဆက္ရင္း တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားေတြ လည္းၿဖစ္ေတာ့ ညီအကုိလုိ ခင္မင္ရင္းႏွီး မႈရွိလာတယ္။ ABSDF ပထမ ညီလာခံၿပီးေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခံ ရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ၿဖစ္ၾကတဲ့ ဆလုိင္း ကုိကုိဦး ( ABSDF တြဲဘက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ) ၊ ကုိေအာင္ႏုိင္ ( ကုိသန္းလႊင္ထြန္း -VOA ABSDF တြဲဘက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ) ၊ ကုိ၀င္မုိး ( ရန္ကင္း - ABSDF ဒုဥကၠဌ) ဟာ ေနာင္ ဖြဲ႔စည္းမည့္ DAB အစည္းအေ၀း ကုိ အသီးသီး ထြက္သြားၾကေတာ့ ကရင္ KNU ၀မ္းခ စခန္းမွာ က်ေနာ္ နဲ႔ အတူ ကုိ၀င္းေအာင္၊ ကုိေက်ာ္စြာ၊ ကုိေအာင္ထြန္း၊ ကုိထြန္းထြန္း တုိ႔ နဲ႔ ကုိထူးအိမ္သင္လည္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
သူ႔ နဲ႔ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္း အဆုိေတာ္ ကုိမြန္းေအာင္ က လည္း KIA ဘက္ ထြက္သြားေတာ့ ၊ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ု နဲ႔ ပုိတြဲ ၿဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သူ ၿမတ္ႏုိး က်င္လည္၊ နီးစပ္ခဲ့တဲ့ ရန္ကင္း က အေတြ႔အၾကံဳ ေတြ ၊ ခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ အေၾကာင္းေတြ ၊အေမ့အိမ္ အေၾကာင္း ေတြ လည္းေၿပာၿပတယ္။ တခါတရံ အဓိပတိလမ္းမ ထက္ အတိတ္က ေၿခရာ ေတြ အေၾကာင္း ၊ အေဆာင္သူေတြရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ခ်စ္ရသူေတြ ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ လည္းပါတယ္။ တခ်ိန္တုန္း က တက္ခဲ့တဲ့ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္း အေၾကာင္းေတြ ကုိ လြမ္းေဆြးစြာ ၿပန္ေၿပာေလ့ရွိတယ္။ ဂီတ အေၾကာင္းေတြ လည္း ေဆြးေႏြးၾကတယ္။
ကုိထူးအိမ္သင္ က က်ေနာ္ထက္ အသက္ၾကီးတယ္။ က်ေနာ္တု္ိ႔ အုပ္စု ထဲ မွာ တခ်ိဳ႔ ကလည္း သူ႔ထက္ အသက္ၾကီးၾကတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ က က်ေနာ့္ တုိ႔ကုိ “ကုိ” တပ္ေခၚသလုိ ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ကလည္း သူ႔ ကုိ ကုိထူးအိမ္သင္ လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီေနရာ မွာ သတိထားမိ တာကေတာ့ ကုိထူးအိမ္သင္ ဟာ ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ ႏွိမ့္ခ်မႈ ရွိၿပီး၊ မာန ေထာင္လႊားမႈ မရွိတာေတြ႔ရတယ္။ ဟန္မေဆာင္တက္ဘူး။ ပြင့္လင္းမႈရွိတယ္။
ထုိ အခ်ိန္ ကာလ က ကရင္ KNU ၀မ္းခ စခန္းမွာ လူစည္ကားတယ္။ ေမွာင္ခုိလမ္းေတြ ၿဖစ္ေတာ့ စီးပြားေရး အဆင္ေၿပၾကတာေတြ႔ရတယ္။ ေဆးရုံ၊ ရုပ္ရွင္ရုံ၊ Church ေက်ာင္း၊ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္း၊ ေဘာ္လုံးကြင္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔ က ေတာ့ တၿခားစခန္းေတြ ကုိ ေရြ႔ေၿပာင္းဖုိ႔ ၿပန္လာ ေခၚမည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိ ေစာင့္ ေနရတဲ့အခ်ိန္။ စစ္ပူေနေတာ့ ကရင္နယ္ေၿမ ကေန သြားခ်င္တုိင္းထြက္သြားလုိ႔ မရဘူး။ တနလၤာရီတုိင္း ထား၀ယ္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ကုိတင္ေလးတုိ႔ တပ္မဟာ ( ၄) နယ္ေၿမ မွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနသံေတြ လည္းၾကားေနရတယ္။ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းကေန ေသာင္ရင္းၿမစ္ကုိ လက္ပစ္ကူးၿပီး မဲေဆာက္ ၿမိဳ႔ ကုိ တက္လာ ၾကတဲ့ ကုိရဲၿမင့္ ရဲ႕ သတင္းလည္းၾကားေနရတယ္။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ေတြ လည္းမရွိၾကေတာ့ ဘူး။ တခ်ိဳ႔လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ ၿပန္၀င္သြားၾကေတာ့ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး အထူး သတိထားေနရတဲ့အခ်ိန္။ အထူးသၿဖင့္ ကုိယ့္အသက္ လုံၿခံဳေရး အတြက္ သတိထားေနရတဲ့အခ်ိန္။
တခါတခါ လည္း ငွက္ဖ်ား တက္လာရင္ ေဆးရုံတက္လုိက္ ၊ ဆင္းလုိက္ ဆုိေတာ့ ေကာမူးရာ က နပ္စ္မေလး ေတြ နဲ႔ ေတာ့ ပုိခင္လာတယ္။ နပ္စ္မ ေလးေတြ က ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ။ ေတာင္ေပၚသူေတြ ဆုိေတာ့ အေအးဒဏ္ ေၾကာင့္ ပါးၿပင္ေလးေတြနီေနၿပီး ခ်စ္စရာ သိမ္ေကာင္းတယ္။ ေတာေတာင္ သဘာ၀ ကလည္း ၾကည္းႏွဴးစရာ ေကာင္းလွတယ္။ ေဆာင္းရာသီဆုိေတာ့ တခါတေလ လည္း တိမ္ေတာင္ေတြ ၊ ၿမဴေတြ ၾကားမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုိက္ ၊ ေပၚလာလုိက္ ၿဖစ္ေနတဲ့ ေဒါန ေတာင္တန္း နဲ႔ ေသာင္ရင္းၿမစ္ ကုိ ေငးၾကည့္ရင္း၊ စကားေၿပာရင္း အခ်ိန္ၿဖဳန္းေလ့ရွိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေဒါနေတာင္တန္းၾကီးကုိ ပတ္ၿပီး စီးဆင္းေနတဲ့ ေသာင္ရင္းၿမစ္ တေလွ်ာက္ မွာ ေၾကကြဲစရာေတြ၊ လြမ္းေဆြးစရာေတြ၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ ၊ သတိယစရာေတြ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
မွတ္မွတ္ယယ ဒီဇင္ဘာ ခရစ္မတ္ ကာ လ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ DAB အစည္းအေ၀းသြားတက္ၾကေတာ့ တပတ္ေလာက္ ၾကာမယ္ ဆုိၿပီး စခန္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြ စား ေသာက္ဖုိ႔ ဆလုိင္း ကုိကုိဦး ၊ ကုိေအာင္ႏုိင္၊ ကုိ၀င္မုိး တုိ႔ က ဘတ္ေငြ ၁၀၀ ထားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ က ဘတ္ တုိက္ က်ပ္ တုိက္ေခတ္။ ၁ ဘတ္ = ၁ က်ပ္။
စားဖုိမွဴး က်ေနာ္ က အားလုံး ကုိ ေမးလုိက္တယ္။ စားမလား၊ ေသာက္မလားေပါ့။
အားလုံး က တညီထဲ ေၿဖတယ္။ ေသာက္ မယ္ေပါ့။
ဒီေတာ့ ၆၀/၄၀ ဆုံးၿဖတ္လုိက္ၾကတယ္။ ဘတ္ ၆၀ ဘုိးေသာက္ မယ္။ က်န္တဲ့ ၄၀ စားဖုိ႔ ၀ယ္မယ္။ မွတ္မွတ္ယယ ၾကက္ရုိး တကီလုိ ၁၀ ဘတ္ ပဲရွိတယ္။ ခ်ည္ေပါင္တစီး တစ္ဘတ္။ ရိကၡာ မရေတာ့ ရြာမွာ ဆန္ဆီ က လည္း ၀ယ္ရတယ္။
ေတာအရက္တပုလင္း က ၁၀ ဘတ္။ ၅ ပုလင္း ၀ယ္လုိက္တယ္။ ေရာဖုိ႔ လိေမၼာ္ရည္ဗူးေလး က ၂ ဘတ္။ ၅ ဗူးဆုိေတာ့ ၁၀ ဘတ္က်တယ္။ ေတာ အရက္ က ၀မ္းခ စခန္းထဲ မွာ မေရာင္းဘူး။ ထုိင္း တဘက္ကမ္းမွာ ဆုိေတာ့ သစ္စက္ အိမ္ ေနာက္ က ေန ပဒုိ ရဲ႕ စက္ေလွနဲ႔ ခုိးကူးၿပီး သြား၀ယ္ရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က ထုိင္းဘက္ ကမ္းသြားရင္ ေသာင္ရင္းၿမစ္ ကုိ ကူးတဲ့ တံတားကေန လုံၿခဳံေရးဂိတ္ကုိၿဖတ္ရတယ္။ KNU လူၾကီးေတြရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ မပါပဲ ထုိင္း ဘက္ကမ္း သြားလုိ႔ မရဘူး။ တေန႔ေတာ့ ႏုိင္ငံၿခားသား သတင္းေထာက္ေတြ ညီလာခံ အတြက္ သတင္းလာယူၾကတာ။ KNU ဂိတ္ေစာင့္ က လတ္မွတ္ ၿပခုိင္းတယ္။ သူတုိ႔ က သတင္းလာယူတာ။ ပတ္စပုိ႔ ပဲ ပါတယ္။ ၿပဆုိေတာ့ လည္း သူတုိ႔ ပတ္စပုိ႔ ပဲ ထုတ္ၿပတာေပါ့။ ပတ္စပုိ႔ ထဲမွာ လြတ္ေနတဲ့ စာရြက္ ကုိ KNU တံဆိပ္တုန္းထု ေပးလုိက္လုိ႔ ႏုိင္ငံၿခားသားေတြ ခင္မ်ာ ငုိရမလုိ၊ စိတ္ဆုိးရမလုိ ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ဟာသ ဇတ္လမ္းေလးေတြရွိတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ၀မ္းခ စခန္းသစ္ ေနာက္တန္း စခန္း မွာ ေနၾကတယ္။ ေန႔တုိင္း ညေနေဆာင္း ဆုိ ေရွ႔တန္းကင္း ၊ ေနာက္တန္းကင္းေတြ ေစာင့္ဖုိ႔ KNU ႏွင့္ ALA စစ္သားေတြ ယူနီေဖာင္း အၿပည့္ အစုံနဲ႔ ရာဂဏန္း ခ်ီ ၿပီး ထြက္သြားၾကတာ အတုိင္းသားၿမင္ေနရတယ္။ သူတုိ႔ က ေတာ့ ေသာင္ရင္းၿမစ္ကုိ ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တိမ္ေတြ ဖုံးကြယ္ ေနတက္တဲ့ ေဒါန ေတာင္ ေၾကာေတြ၊ ေတာင္တန္းေတြ ဘက္ ထြက္ သြားၾကတာ။ ခင္မင္တဲ့ KNU စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴး တေယာက္ ကေတာ့ ေၿပာပါတယ္။ ခရစ္မတ္ ခ်ိန္နားနီးရင္ ပေယာ္ေတြ စစ္ေၾကာင္းထုိးၿပီတဲ့။
တုိက္ပြဲ သံေတြ က ေ၀းေတာ့ သိပ္စုိးရိမ္စရာေတာ့ မလုိဘူး လုိ႔ မိတ္ေဆြလုိ ခင္လာၾကတဲ့ ေမာင္ေက်ာ္ ေတြ နဲ႔ ALA ရခုိင္ စစ္သားေတြ က ေၿပာတယ္။ သူတုိ႔ က တုိက္ပြဲ အေတြ႔အၾကံဳ ရွိေနၾကတာ လည္း ၿဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔ ကုိ ည ဘက္ ဂီတာ တီးခြင့္ၿပဳတယ္။ အဲဒီည ေကာ္မူးရာ ရခုိင္တပ္စခန္းမွာ တီးၾက၊ ေသာက္ၾကရင္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ၾကီးအေၾကာင္း ၊ အိမ္ အေၾကာင္း ေတြ နဲ႔ အလြမ္းေၿဖ ေၿပာလုိက္ၾကတာ ပါးၿပင္ေပၚ မွာ အားလုံး မ်က္ရည္ကေလးေတြ စုိ႔ ေနၾကတာ မ်က္စိထဲ ၿမင္ေနတုန္းပဲ။
တုိက္ပြဲ အေတြ႔အၾကဳံမရွိ ေသးေတာ့ လက္နက္ၾကီးသံေတြ ၾကားရရင္ တေယာက္ကုိ တေယာက္ ဖတ္ထားၾကတယ္။ က်ဆုံးသြားခဲ့ ရင္ အိမ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားေပးဖုိ႔ လည္းေၿပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္ပဲြ ဆုိတာ အနိဌာရုံၾကီးပဲ။ ေတာင္ကုန္း တကုန္းရဖုိ႔ ၊ နယ္ေၿမ ေဒသ တခု စုိးမုိးဖုိ႔ လူ႔ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပးဆပ္ေနၾကရတာ။ စစ္တပ္ က ပဲ ေသေသ၊ တုိင္းရင္းသားဘက္ က ပဲ ေသေသ တကယ္ေတာ့ ၿမန္မာႏုိင္ငံသားတေယာက္ ဆုံးရွဳံးရတာပဲ။ မိသားစု တစု ကြဲကြာၾကရတာပဲ။
၀မ္းခ စခန္းေဟာင္း၊ အံေက်ာ္ ကုန္း၊ ဘရာဇီယာ ေတာင္ကုန္း ေတြ က အၿပန္အလွန္ပစ္ခတ္ေနၾကတဲ့ အသံေတြ၊ လက္နက္ၾကီးသံေတြ၊ ေလာင္ခ်ာ သံေတြ ၊ စက္လက္ငယ္ သံေတြ ၊ ညည အသံနက္ၾကီးေတြနဲ႔ က်ားက်ား ဆုိၿပီး ညာသံေပး ေအာ္ေနတဲ့ အသံေတြ ညစဥ္ အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။
မနက္တုိင္း ေစာေစာထ တယ္။ ေရွ႔တန္း တုိက္ပြဲေတြ က ၿပန္လာၾကတဲ့ KNU ထဲမွာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္း အတူတူ တက္ခဲ့ၾကတဲ့ ၊ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ကရင္လူမ်ိဳး ေတြ လည္းရွိတယ္။ သူတုိ႔ ကုိ ေတြ႔ရင္ တုိက္ပြဲ အေၾကာင္းေတြ သြားသြားေမးရတယ္။ တုိ႔ထဲ က ဘယ္သူေတြ က်ဆုံးသြားသလဲေပါ့။ တခါတရံလည္း သူတုိ႔ မွာ ရွိတဲ့ ေဆးေပါလိပ္ ေ၀မွ်သြားေသးတယ္။
သုံးရက္ ေလာက္ေရာက္လာေတာ့ ေသာက္စရာ၊ စားစရာလည္း ကုန္ေနၿပီ။ ဗုိက္ဆာေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ရြာထဲ ပတ္ၿပီး ၾကံဖန္ရေတာ့တယ္။ ကုိ၀င္းေအာင္၊ ကုိေအာင္ထြန္း၊ ကု္ိေက်ာ္စြာ၊ ကုိထြန္းထြန္း တုိ႔ က ရုပ္ေခ်ာ ၊ အေၿပာေကာင္းေတာ့ ရြာ မွာ လူခ်စ္လူခင္ ေပါတယ္။
ရန္ကုန္သားေတြ ၊ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားေတြ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ က ၀မ္းခ ေဆးရုံ က မူေနာ္ နပ္စ္မ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ နဲ႔ တရုံးရုံး။ သူတုိ႔ ကုိ သြားစည္းရုံးတယ္။ နင္တုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ အဆုိေက်ာ္ ကုိထူးအိမ္သင္ ကုိ သိသလားေပါ့။
သိတာေပါ့။ ဒီ အဆုိေတာ္ကုိ ငါတုိ႔ သိပ္ၾကိဳက္တာေပါ့ ၊ ငါတုိ႔ ကုိ မိတ္ဆက္ေပးပါ ဆုိၿပီး ကရင္မေလးေတြ က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာတယ္။ ေအး… သူ ၀မ္းခ စခန္းသစ္ က ေက်ာင္းသား ရုံးစုိက္တဲ့ ALA ရခုိင္စခန္း ထဲ မွာေရာက္ေနတယ္။ ငါတုိ႔ ည ဘက္ ေခၚလာခဲ့မယ္။ သီခ်င္းဆုိ ခုိင္းမယ္။ နင္တုိ႔ စားစရာေတြ စီစဥ္ထားၾကေပါ့။ အဲဒီည ၀မ္းခရြာ တရြာလုံး က ကရင္ေလးေတြ ၊ ကရင္မေလးေတြ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ေန႔။ ပြဲအၿမဲ လုပ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း နား၊ ေဘာ္လုံးကြင္းနား က အိမ္ၾကီးတအိမ္ရဲ႕ ၿခံထဲ မွာ လာစု ၾကတယ္။ ခ်က္ၿပဳတ္ထားတာေတြ လဲ စုံလုိ႔။ လၻက္ပြဲ ကလည္း အၾကီးၾကီး။ ဗုိလ္ထူး က ၿပဳံးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳး နဲ႔ ဂီတာေလးတီး သီခ်င္းေတြ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ဆုိၿပေနတာ မေမာပမ္းႏုိင္ေအာင္ပဲ။ ကရင္မ ေလးေတြ လည္း ေတးသြားေလးေတြ ကုိ လုိက္ဆုိေနတဲ့ သူ က ဆုိ၊ နားေထာင္ ေနတဲ့ သူ က နားေထာင္ နဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ ကေတာ့ ပါးၿပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေလးေတြ စုိ႔လုိ႔။ သူတုိ႔ ဘ၀ မွာ ဒီလုိ ႏုိင္ငံေက်ာ္ အဆုိေတာ္ၾကီး တေယာက္ သူတုိ႔ ရြာ ကုိ လာတယ္ ဆုိတာ အိမ္မက္ေတာင္ မမက္ဘူး ပါဘူးတဲ့။ နာမည္ေက်ာ္ အဆုိေတာ္ ၾကီးကုိ ခင္ခင္မင္မင္ ေတြ႔ရလုိ႔ လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ကုိ ေက်းဇူးတင္ေနၾကတယ္။
က်ေနာ္ တုိ႔ ကေတာ့ ဗုိလ္ထူး ေကာင္းမႈ ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ဧည့္ခံတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကုိ ဗုိက္ဆာဆာနဲ႔ စားလုိက္ၾကတာ။ အဲဒီည ၿပန္လာေတာ့ ကရင္မေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ၾကတဲ့ ဆီ၊ ဆား ၊ ၾကက္သြန္၊ ငရုတ္သီး၊ ငပိ၊ လၻက္ေတြ နဲ႔ ရက္ေတာ္ေတာ္လည္း ဆီစုိစုိ ဆားငံငံ နဲ႔ ရက္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား အဆင္ေၿပသြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ ခရစ္ စမတ္ ညေတြ အတြက္ လည္း အိမ္ေတြကုိ လာလည္ဖုိ႔ ေအာ္ဒါ ရလာခဲ့တယ္။
ခရစ္စမတ္ ေရာက္လာၿပီဆုိရင္ ဒီလုိ ရုိးသား ပြင့္လင္းၿပီး ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ ေက်းလက္ က ေတာင္ေပၚသူ ေတြ၊ ေတာင္ေပၚသားေတြ နဲ အတူ ရုိးသားတဲ့ ည ေလးေတြ ကုိ ၿဖတ္သန္းခဲ့တာ ေတြ သတိယမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
မွတ္မွတ္ယယ ခရစ္စမတ္ေန႔ည ေပါ့။ ၀မ္းခ Church ေက်ာင္း မွာ ခရစ္စမတ္ပြဲက်င္းပတယ္။ လာတဲ့ သူေတြ ကုိ ဘဲသား ဆန္ၿပဳတ္ ေကြ်းမယ္ လုိ႔ ေၾကညာထားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ အုပ္စု ကေတာ့ ညေန ၇ နာရီေလာက္ ကတည္းက Church ေက်ာင္းထဲေရာက္ေနၾကၿပီ။
ခရစ္စမတ္ပြဲ ေတာ္ၾကီး က ေကာမူးရာ ၀မ္းခ စခန္းအသစ္ မွာ အထင္ကရ ပြဲေတာ္ၾကီး။ ေတာေပၚ၊ ေတာင္ေအာက္ က ေက်းလက္ ကရင္ေတြ၊ တၿခား နယ္ၿမိဳ႔ေတြ က ကရင္ေတြ၊ မဲေဆာက္ ၿမိဳ႔ေပၚ က ကရင္ ေတြ ၊ ဘန္ေကာက္ မွာ ေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့ သူေတြ ၿပန္လာၿပီး ပြဲေတာ္လုပ္ၾကတာ။ လူစုံတယ္။ အေရာင္အေသြးစုံတယ္။ ကရင္ ရုိးရာ ၀တ္စုံေပါင္းစုံ ၊ အက ေတြ ကုိ ေငးၾကည္းရင္း ပီတိၿဖစ္မိတယ္။
သူတုိ႔က ဓမၼတရားေတြ ေဟာေၿပာ၊ ခရစ္စမတ္သီခ်င္းေတြ သီဆုိ တီးခတ္ေနၾကတာ။ သူတုိ႔ က တေယာက္ ၿပီးတေယာက္ စင္ေပၚ တက္ ၀တ္ၿပဳဆုေတာင္းေနၾကတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ က ေတာ့ ဗိုက္ ဆာေနၾကၿပီ။ အရမ္းေခ်ာေမာလွပတဲ့ ရြာ က ပဒုိေတြရဲ႕ သမီးေတြ၊ မူေနာ္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ အပ်ိဳဖ်န္းမေလးေတြ ေငးၿပီး၊ ဘဲသား ဆန္ၿပဳတ္ေကြ်းမည့္ အခ်ိန္ပဲ ေစာင့္ေနၾကတာ “အူ” က အသံေတာင္ ၿပန္ ၾကားေနရတယ္။ ည ၁ နာ ရီေက်ာ္ မွ ဘဲသား ဆန္ၿပဳတ္ ေလး ေသာက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
စခန္းကုိ လမ္းၿပန္ေလွ်က္လာေတာ့ ဘဲ သား ဆန္ၿပဳတ္ တခြက္ ဗုိက္ထဲ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ စခန္းမွာ ည ဘက္ မီးမေမြးရဘူး။ ထမင္းၾကမ္းခဲ၊ ငပိ နဲ႔ ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႔ စားၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ မွတ္မွတ္ယယ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ ခရစ္စမတ္ည ေလး ေပါ့။ ေဒါန ေတာင္းတန္းေတြ ၾကားမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသာင္ရင္းၿမစ္ ကုိ ေငးၾကည့္ရင္း သက်ေနယ္တုိ႔ေတြ အားလုံး ရင္ကြဲေအာင္သီဆုိခဲ့ၾကတာ မွတ္မွတ္ယယပါပဲ။
ေတာခုိလာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး ေငြ မရွိၾကဘူး။
ငွက္ဖ်ားဒဏ္ ကလည္း စတင္ၿပီး အလူးအလဲခံေနရတဲ့အခ်ိန္။ ေသ့ေဘာဘုိးငွက္၊ ၀မ္းခငွက္ ၊ ဘုရား ၃ ဆူငွက္ေတြ က အရမ္းၾကမ္းတယ္။ ေဆးမရွိေတာ့ တခ်ိဳ႔ေတြ ဆုိလည္း ကြ်န္းပင္ေအာက္ ေရာက္သြားတဲ့ သူေတြ လည္းရွိတယ္။ ေနေကာင္းတဲ့လူ က အလုပ္လုပ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ သူ က လူနာေဆာင္မွာ က်န္ခဲ့ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ငွက္ႀကီးမွ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔အားလုံးလည္း ငွက္႐ုပ္ေတြျဖစ္ေနၾကၿပီ။
ေနာက္ပုိင္း ၿမိဳ႔ မွာ ရပ္တည္ေနထုိင္ဖုိ႔ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ နယ္စပ္ ၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႔ မွာ အိမ္ေဆာက္ ဖုိ႔ ေပါက္တူးနဲ႔ ကြ်င္း တူတဲ့ အလုပ္။ တေန႔ ဘတ္ ၄၀ ေလာက္ရတယ္။ အလုပ္ဆုိလည္း သူ အတူတူ လုပ္ရွာတယ္။ တေန႔ ေတာ့ ၿပဲထြက္ေနတဲ့ သူ႔ လက္ဖ၀ါးေလး မွာ အရည္ၾကည္ဖုေတြ ဥေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ဖ၀ါး အရည္ၿပားေတြ ကြဲအက္ေနတယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔ လည္း ညည သူ႔ သီခ်င္းသံ ေလးေတြ မၾကားရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ ကဲ..ဗုိလ္ထူးရယ္ ခင္ဗ်ား အလုပ္လုပ္မလုပ္နဲ႔။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႔ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္း က ညေန ဆုိ အလကား ေပးတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ သြားယူဖုိ႔ သာ တာ၀န္ေပးရတယ္။ ဟင္းရြက္ သြားေကာက္ရတဲ့ အလုပ္ရသြားတယ္။ အခ်ိန္ က် ရင္ သူ သြားယူရွာတယ္။ ရလာတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ခ်က္ၿပီး၊ ငွက္ဖ်ားမိေနတဲ့ လူမမာေတြ၊ ကုိ ၿပဳစု ရတဲ့ အလုပ္ေပါ့။ ငွက္ဖ်ားမိေနၾကတဲ့ သူေတြ ကလည္း ရာဂဏန္းေလာက္ စုေနၾကတာ။ ခရစ္စမတ္ ေရာက္လာလုိ႔ သူ႔ အေၾကာင္းေတြ ၿပန္စဥ္းစားရင္း အနစ္နာခံ၊ ရပ္တည္ခ်က္ ခုိင္မာခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ၾကီး ထူးအိမ္သင္ ကုိ သတိယမိပါရဲ႔။
ႏွစ္ ၃၀ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ၾကာသြားၿပီ။ ေန႔ ရက္ တိတိက်က်မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တေန႔ေတာ့ မဲေဆာက္ အိမ္ မွာ ပါ။ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြ ၿဖစ္ၾကတဲ့ ကုိ၀င္းမုိး၊ ကုိေအာင္ႏုိင္ တုိ႔ အတူ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိၾကီးေတြ လည္းပါလာတယ္။ ၿမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ကုိ နယ္စပ္မွာ ကူညီေပးေနတဲ့ ထုိင္း ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိေတြပါ။ အခု ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ အၿဖစ္ နဲ႔ အၿငိမ္းစားယူသြားၾကၿပီ။ ထုိင္း ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိေတြ ဆုိေပမဲ့ သူတုိ႔ ကလည္း ကုိထူးအိမ္သင္ ရဲ႕ ပရိတ္သတ္ေတြ။ တခ်ိဳ႔ သီခ်င္းရဲ႕ စာသားေတြ ေတာင္ ဆုိၿပႏုိင္တယ္။
“က်ေနာ္ အေမ့ကုိ လြမ္းတယ္ဗ်ာ။ အေမ့ အိမ္ၿပန္ေတာ့ မယ္။” သူ ...လာႏုတ္ဆက္တာ။ အိမ္ေတြ ကုိ ဘာ မွာ အုန္းမလဲတဲ့။ ထုိင္း ေထာက္ လွမ္းေရး အရာ ရွိေတြ နဲ႔႕ အတူ တပ္ခ္ေလဆိပ္ ကဆင့္ ၿမန္မာၿပည္ ၿပန္ဖုိ႔ ပါ။ တအိမ္လုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ မေကာင္းက်ဘူး။ အားလုံး က ၀မ္းနည္းေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ တုိ႔ အတူေနလာတာ ၾကာေတာ့ က ညီအကုိ ေတြ လုိၿဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူ ခြဲခြာ ခါနီး ဖက္ၿပီး ငုိ ေနတာ ကုိ က်ေနာ္ မၾကည့္ရက္ဘူး။ က်ေနာ္ လည္း ငုိမိတယ္။ ဘာတက္ႏုိင္မလဲ။ သူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ တာ ပင္ပန္းႏြမ္း နယ္ေနပုံရတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ “ အေမ့အိမ္” သီခ်င္းလည္း သီဆုိၿပီး က်ေနာ္ တုိ႔ ကုိ ႏုတ္ဆက္ သြားတယ္။ “က်ေနာ္ တုိ႔ ၿပန္ေတြ႔ၾကမယ္ေလတဲ့။”
ဒါဟာ က်ေနာ္ သူနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ၿခင္းပဲ။ သူ႔ကုိ ခ်စ္တဲ့ သူေတြ အားလုံး အတြက္ က်ေနာ္ဘ၀ မွာ တခဏ ေတြ႔ဆုံခြင့္ရခဲ့တဲ့ ထူးအိမ္သင္ ၊ ေဒါန ေတာင္တန္း ႏွင့္ ခရစ္စမတ္ ည မ်ား အမွတ္တယ ကုိ ၿပန္လည္ေ၀မွ်လုိက္တာပါ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ လူသားတုိင္း ဟာ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ၿပန္ၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ တုိ႔
အားလုံးလည္း ကိုထူးအိမ္နဲ႔အတူ ေကာင္းမြန္တဲ့ ေကာင္းကင္ ဘုံ အိမ္ေလး မွာ ၿပန္ဆုံေတြ႔ၾကတာေပါ့။
Wishing you all a very Merry x' mas and a very happy New Year!
