(စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆုိးေအာက္
မွာ ရိုးရိုးသားသား ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့၊ ၿမန္မာၿပည္သူ ေတြရဲ႔ ရုန္းကန္က်ဳိးစားမႈ အေၾကာင္းပါ။
ေက်ာ္စုိး ႏွင့္ ငဘ တုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ အေၾကာင္းေတြကုိ
ရုပ္ရွင္ရုိက္ဖုိ႔ ရုပ္ရွင္မင္းသားၾကီး ဦးေအာင္လြင္ရဲ႕ သား ၊ ဒါရုိက္တာ လုပ္ခ်င္တဲ့ သာေက်ာ္ေမာင္ ကုိ ေၿပာၿပခဲ့ဘူးတယ္။ အခုေတာ့ ဒါရုိက္တာ လည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဇတ္ေကာင္ေတြ
လည္းမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဇတ္ညႊန္းေလး နဲ႔ Memorial ေန႔ မွာ သတိယစြာ နဲ႔ ။
။)
အပုိင္း (၁)- ေက်ာ္စုိး ႏွင့္ ငဘ
အပုိင္း (၁)- ေက်ာ္စုိး ႏွင့္ ငဘ
ဒီေန႔ ေန
ကလည္းပူ၊ အားလပ္ရက္လည္းဆုိေတာ့ တေန႔လုံး ၿခံရွင္း၊
ၿမတ္ရိတ္ ၿပီး ပင္ပန္းလုိ႔ အနားယူေနတုန္း၊ အိမ္ေရ႔ွ တံခါး က ေခါင္းေလာင္းသံမည္လာတယ္။
ထၾကည့္ေတာ့ အရပ္ပုပု၊ ၀၀၊ ၿပဳံးေနတဲ့ ၿမန္မာ
တေယာက္ကုိေတြ႔ရတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ က်ေနာ္ ေနတာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိၿပီ၊ တခါမွ သူ႔ ကုိမၿမင္ဘူးဘူး။
ဒါနဲ႔ ဘယ္သူလဲလုိ႔ ေမးၾကည့္ ဖုိ႔ၿပင္ေနတုန္တုန္း ၊ သူက “ ကုိဖုိးငယ္လား? က်ေနာ့္ ကုိ
မွတ္မိလားလုိ႔ “ ၿပံဳးၿပီး တရင္းတႏွီးနဲ႔ ေမးတယ္။
အိမ္နာမည္
ကုိ သိတဲ့သူ ဒီၿမိဳ႔ မွာ တေယာက္ မွ မရွိဘူး။ အံၾသတၾကီးနဲ႔ ပဲ၊ ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ား က ဘယ္သူ
လဲလုိ႔ ၿပန္ေမးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဦးလွၿမင့္၊ ေဒၚလွရွင္ရဲ႕ အငယ္ဆုံးသား ပါ။ က်ေနာ္ ကုိ
မွတ္မိလား? ။ က်ေနာ္ ေက်ာ္စုိးပါလုိ႔ သူ႔ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။
ယခင္ က စစ္အာရွင္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကုိ နယ္သာလန္ ႏုိင္ငံ
သဟိတ္ တရားရုံး မွာ လူသားေတြ အေပၚ က်ဴးလြန္တဲ့ ရာဇာ၀တ္မႈ နဲ႔ တရားစြဲဆုိဖုိ႔ က်ိဳးစားခဲ့စဥ္
က ေထာက္လွမ္းေရးခင္ညႊန္႔ အုပ္စု လႊတ္လုိက္တဲ့ သူ အိမ္ကုိ လာလည္ ဖူးတယ္။ ၿမန္မာၿပည္
ကုိ ၿပန္လာ ၿပီး၊ အကူအညီေပးဖုိ႔ပါ။ ေနဖုိ႔ထုိင္ဖုိ႔ ႏွင့္ စား၀တ္ေနေရး လုိအပ္တာေတြ
အားလုံး ပံ့ပုိးပါ့မယ္လုိ႔ လာစည္းရုံးခဲ့ဘူးတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္
ဇြန္လ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း မွာ တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့စဥ္၊ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးၿဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း
သားၾကီး က ေဘာင္ထရီ သင္တန္းေက်ာင္း မွာ သင္တန္းတက္ေနစဥ္
သတိေပးတာခံခဲ့ရဘူးတယ္။
ဒီေတာ့ ေက်ာ္စုိး ကုိလည္း ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႔ သံသယ၀င္ခဲ့တယ္။
သူနဲ႔ ကုိနဲ႔ မေတြ႔ခဲ့ၾကတာက လည္း အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ဆုိေတာ့ ရုတ္တရက္ ယုံရခက္ေနတယ္။ မိသားစု
အတြင္းေရး အေၾကာင္းေတြေၿပာေတာ့ မွ မွတ္မိလာတယ္။ သူ က အင္ဒီယားနား ႏွင့္ ကန္တာကီၿပည္နယ္ နယ္စပ္ က
ၿမိဳ႔ေလးတခုမွာေနေနတဲ့အေၾကာင္း၊ သူ ဒီကုိ ဘယ္လုိ ေရာက္လာလည္း ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေၿပာၿပရင္း၊ ေသာက္ရင္း သူနဲ႔ စကားလက္ဆုံက်ခဲ့ၾကတယ္။
ပထမ ဦးဆုံးေက်ာ္စုိးနဲ႔
အေမရိကန္ႏုိင္ငံ မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၿပန္လည္ေတြ႔ခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီ အခ်ိန္ က ေတာ့ ေက်ာ္စုိး
အိမ္ေတာင္ မက်ေသးဘူး။
***********************************************************
အပုိင္း (၂)- ေက်ာ္စုိး ႏွင့္ ငဘ
အပုိင္း (၂)- ေက်ာ္စုိး ႏွင့္ ငဘ
ေက်ာ္စုိး
ငယ္ငယ္ က ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး၊ ၿဖဴၿဖဴ၊ ေဖြးေဖြး၊
တုတ္တုတ္။ မိသားစု ထဲ မွာ အငယ္ဆုံး ဆုိေတာ့ အကုိ အမေတြ က အလုိ လုိက္ထားၾကတာ။ အရမ္းႏြဲ႔ဆုိး ဆုိးတယ္ လုိ႔ မမ မိ က ေၿပာၿပတာ ၾကားဘူးတယ္။ က်ေနာ့္ အမ - မမ မိ က ေက်ာ္စုိးတုိ႔ အိမ္မွာ ဖိနပ္ခ်ဳပ္တဲ့
အလုပ္သမ။ မမ မိ က ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ တခါက်ၿပီး က တည္း က ပညာေရး ကုိ စိတ္နာၿပီး ေက်ာင္းက
ထြက္။ ေက်ာ္စုိးတုိ႔ အိမ္ မွာ ညအိပ္ညေန ဖိနပ္ခ်ဳပ္ အလုပ္လုပ္ ၿပီး၊ ေမာင္အငယ္ဆုံးၿဖစ္တဲ့
က်ေနာ့္ ကုိ က်ဴရွင္ေတြ ပုိ႔ၿပီး ေက်ာင္း ထားေပးခဲ့တာ။ မမ မိ က ဖိနပ္ခ်ဳပ္ ေပမဲ့၊ သူ႔ေမာင္
ကုိေတာ့ ပညာတက္ ေတာ့ ၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိတယ္ေလ။
ရန္ကုန္ က အေကာင္းဆုံး က်ဴရွင္ဆရာေတြ ၿဖစ္တဲ့ ဆရာ ၿမတ္ထိန္လင္း၊ ဆရာ SS ေအာင္လြင္
၊ ဆရာ ဦးၾကည္လင္း ၊ အားသစ္၊ ေဘာဂေဗဒ ဦးသိန္းညြန္႔ တုိ႔ဆီကုိ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ၿပီး က်ဴရွင္
ထားေပးခဲ့တယ္။ က်ဴရွင္ ကလည္း ၿမိဳ႔ထဲ မွာဆုိေတာ့
က်ဴရွင္ခ အၿပင္ ၊ ကားခ ပါေပးရတယ္။ သူ ဖိနပ္ခ်ဳပ္လုိ႔ ရတဲ့ တလ ေငြ က်ပ္
၁၅၀ ေလာက္ က ေန က်ဴရွင္ခ ၉၀ ေပးရေတာ့ ၊ မစားမေသာက္၊ ဘတ္စကား ကားခ မကုန္က်ေအာင္
ေက်ာ္စုိး တုိ႔ အိမ္ မွာ ညအိမ္ ညေနဖိနပ္ခ်ဳပ္
ၿပီး၊ က်ေနာ္ ကုိ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တာ။ လကုန္လုိ႔ က်ဴရွင္ခ ေပးရေတာ့မယ္ လုိ႔
ၾကိဳေတာင္ ရင္- မမ မိ က “နင္လည္းေက်ာ္စုိး” အတုိင္းပဲ၊ အရမ္းဆုိးတယ္လုိ႔ ေၿပာေလ့ရွိတယ္။
ေမာင္ ႏွမ
ေတြ မ်ားၾကေတာ့ မိသားစု ေတြထဲ မွာ အနစ္နာခံ ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္ အမ ေတြ အေၾကာင္းေတြပါ။
လူခ်စ္လူခင္ေပၚၿပီး၊
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတက္တဲ့ ေက်ာ္စုိး ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့ ဖုိ႔၀ိန္းၿမိဳ႔ မွာ သိတာ က တေကာင္ၾကြက္ လုိ႔ သိၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္စုိး တုိ႔ က ေဆြၾကီး၊ မ်ိဳးၾကီးေတြ။
ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစု က ၾကီးၿပင္းလာခဲ့တာ။ ေက်ာ္စုိး အကုိ ကုိခင္ခ်ဳိ က ၿမန္မာ့လက္ေရြးစင္ေဘာ္လုံးသမား။
ေက်ာ္စုိး တုိ႔မိသားစု မွာ ညီအကုိေမာင္ႏွမ
၁၁ ေယာက္ရွိသလုိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုမွာလည္း ညီအကုိေမာင္ႏွမ ၁၀ ေယာက္ရွိတယ္။
ေက်ာ္စုိး
မိဘ ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ မိဘေတြ က ၿမစ္၀ကြ်န္းေပၚ တၿမိဳ႔တည္းသား၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ေတြ ၿဖစ္ၾကတယ္။
အေဖေတြ က အဂၤလိပ္ ကုိေတာ္လွန္ေတာ့လည္း အတူတူ၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ကုိ ေတာ္လွန္ေတာ့လည္းအတူတူ။
လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အတူ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြ။ မိသားစု ထဲ မွာ
ေက်ာ္စုိး က ႏုိ႔ညာ၊ က်ေနာ္က ႏုိ႔စုိ႔
အငယ္ဆုံးသားေတြ။ ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ေဒသ ႏွစ္ခု ဆီ
မွာ ၾကီးၿပင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ သူက ေတာင္ဥကၠလာသား၊ က်ေနာ္ က ရန္ကင္းသား။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ကာလ မွာ ေက်ာ္ စုိး အကုိ တေယာက္ စစ္တြင္းထဲမွာပဲ ဆုံးခဲ့တယ္။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္စုိးတုိ႔ မိသားစုေတြ
၊ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုေတြ ရန္ကုန္ မွာ အေၿခခ်ခဲ့ၾကတယ္။
အေဖက လြတ္လပ္ေရးၿပီးေတာ့ သူဆႏၵၿပင္းၿပ တဲ့ ပုံႏွိပ္တုိက္ လုပ္ငန္းနဲ႔ မိသားစု ကုိ ရွာေဖြေကြ်းေမြး
ေထာက္ပ့ံခဲ့တယ္။ ၁၉၆၂ စစ္တပ္ က အာဏာသိမ္းေတာ့ ေဖေဖ ပုိင္တဲ့ ေၾကမုံတုိက္၊
ၿမင့္စုိးစာေပတုိက္ အပါအ၀င္ ပုံႏွိပ္တုိက္ ၃ ခု ပါ ၿပည္သူပုိင္အၿဖစ္သိမ္းယူခံရတဲ့ အၿပင္၊
ေဖေဖ ပါ ဂတုံ၊အမာ ပင္လယ္ မွာ ၁ နွစ္ေလာက္ ပုံးေနခဲ့ရတယ္။ ဒီကာလ မ်ား မွာေတာ့ ေက်ာ္စုိးတုိ႔ အေဖ ႏွင့္ အေမ
က က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစု ကုိ အားေပး ႏွစ္သိမ့္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ မိသားစု ႏွစ္စု က အင္မတန္ မွ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾကတယ္။
အဆင္ေၿပတဲ့ မိသားစု က အၿပန္အလွန္ ကူညီၾကၿပီး၊
ႏွစ္အိမ့္ တအိမ္ ထြက္သြား ၀င္လာ ေနလာခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာ္စုိး
အေဖ က ဦးလွၿမင့္၊ မိခင္ၾကီး က ေဒၚလွရွင္။ အင္မတန္ မွာ ေဖာ္ေရြၿပီး၊ ေစတနာ အလြန္ေကာင္းတဲ့
လူၾကီးလူေကာင္း ေတြပါ။ ေက်ာ္စုိး တုိ႔ မိဘေတြ က လုပ္သားတံဆိပ္ ဖိနပ္ ထုတ္လုပ္ ေရာင္း၀ယ္ၿပီး ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္ၾကတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ က လုပ္သားတံဆိပ္ ေႏြစီး၊
မုိးစီး ဖိနပ္ေတြ က နာမည္ၾကီးတံဆိပ္ေတြ။ ၿမမာလာတုိ႔၊ ဆင္ ႏွစ္ေကာင္တုိ႔ေတာင္မေပၚေသးဘူး။
အခု အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ တဲ့ သူေတြ လုပ္သား ဖိနပ္ တံဆိပ္ ကုိ ေကာင္းေကာင္း သိၾကပါလိမ့္မယ္။ အေၿခခံလူတန္းစားေတြရဲ႕
ဘ၀ေတြ ကုိ အင္မတန္မွ နားလည္မႈ ရွိတဲ့ ေက်ာ္စုိး အေဖ က သူရဲ႕ ဖိနပ္တံဆိပ္ ကုိေတာင္
“လုပ္သား” တံဆိပ္ လုိ႔ နာမည္ေပးခဲ့တာ လုိ႔
ေဖေဖ က ေၿပာၿပဘူးတယ္။
မိဖေတြ က
ေတာ္လွန္ေရးသမားေဟာင္းၾကီးေတြ၊ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူေတြ ဆုိေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး ဒီမုိကေရစီ ေတာင္းဆုိလႈပ္ရွားမႈၾကီး ကုိ ၿပတ္ၿပတ္သားသားေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာ္စုိး အေဖ ဦးေလး ဦးလွၿမင့္ က ေတာ့ ဒီပြဲ မွ မ၀င္ရင္ ၊ ဘယ္ပြဲမွ ၀င္မလဲ ဆုိၿပီး
သူ႔ သားသမီးေတြ ကုိ လမ္းမေပၚထြက္ ဆႏၵၿပ ၾကဖုိ႔ ေၿပာခဲ့ လုိ႔ သမီးလတ္ မမႏြဲ႔ တေယာက္ ၊ ေတာင္ဥကၠလာ ၿမိဳ႔ နယ္ က ဖိနပ္ခ်ဳပ္လုပ္သမားေတြ၊
လက္လုပ္လက္စားသူေတြ ကုိ ဦးေဆာင္ၿပီး အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ားသမဂၢ ဆုိၿပီး ေတာင္ဥကၠလာ ၿမိဳ႔နယ္ကေန
ဦးေဆာင္ဆႏၵၿပခဲ့တာ။ စစ္အစုိးရ က လုပ္ၾကံ ၀ါဒၿဖန္႔ခ်ီတဲ့
ပါပီမ ရုပ္ရွင္ မွာ ေတာင္ မွတ္တမ္းၿဖစ္ခဲ့တယ္။
ေထာက္လွမ္းေရး က ေသြးထုိးလႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တဲ့
ေတာင္ဥကၠလာ ေငြၾကာရံ လူသတ္ပြဲ ေၾကာင့္ ရွစ္ေလးလုံး
ကာ လ ရက္ကြက္ လုံၿခဳံေရး မွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာ္စုိးတေယာက္လည္း အေရးအခင္းေနာက္ပုိင္း
ေနရပ္ ကေန စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္လုိ႔ ေက်ာ္စုိး ေၿပာၿပဘူးတယ္။
***********************************************************
ေက်ာ္စုိး
ရဲ႕ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ အေၾကာင္းေၿပာရင္ ငဘ မပါရင္ေတာ့ ၿပီးၿပည့္စုံမွာ မဟုတ္ဘူး။
ငဘ နဲ႔ ေက်ာ္စုိး
က ညီအကုိလုိ ခ်စ္ခင္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း။
ေက်ာ္စုိး ဘ၀ ကုိ ေၿပာင္းလဲလာေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့
သူ။
ေက်ာ္စုိး
အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ ကုိ ေရာက္လာ တာ ကလည္း ငဘရဲ႕ ေက်းဇူး မကင္းဘူး။
ငဘ က ေက်ာ္စုိးရဲ႕
ေက်းဇူးရွင္လုိ႔ ေၿပာရမယ္။
ၿဖစ္ပုံ က
ဒီလုိ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမုိကေရစီ အေရးအခင္းေနာက္ပုိင္း ၿမန္မာ ႏုိင္ငံ က လူငယ္ ေတြ သန္းခ်ီၿပီး၊ ႏုိင္ငံ
ၿခား ကုိထြက္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစား အလုပ္ရွာေဖြၾကတယ္။ ေက်ာ္စုိး လည္းတေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။
အိမ္ကထြက္လာၿပီး မေလးရွား ကုိ ေရာက္လာတယ္။ ဘီဇာကုန္လုိ႔ ထြက္ထြက္ေရွာင္ရတဲ့ ဒုကၡ က
မေသးေတာ့၊ Over Stay ၿဖစ္တယ္။ Over Stay ၿဖစ္ေတာ့၊
ေနာက္ဆုံး ေရွာင္ယင္းတိမ္းယင္း မေလး လ၀က ေထာင္ထဲေရာက္သြားတယ္။ ဒီမွာတင္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀ က စေတာ့တာပဲ။
အိမ္နဲ႔ လည္း
အဆက္ၿပတ္၊ မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ ၿမန္မာ သံရုံး က လည္း အကူအညီမေပး။ ေငြ မရွိေတာ့
ေထာင္ထဲ မွာ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီေနၿပီ။ ထြက္လုိ႔မရဘူး။ ေထာင္ထဲက ထြက္ႏုိင္ဖုိ႔ မေလးရွား လ၀က ေတြ က ထုိင္းငါးဖမ္း ပုိင္ရွင္ေတြ ဆီကုိ ေရာင္းစား
တာခံလုိက္ရတယ္။ ဒီမွာတင္ ငဘ နဲ႔ စတင္ ရင္းႏွီး သိကြ်မ္းလာခဲ့တာ။
သူေတြလည္း
အမ်ားၾကီး။ ဆင္းရဲတဲ့ တုိင္းၿပည္၊ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ စစ္အစုိးရ ေအာက္ မွာ သန္းခ်ီတဲ့ ၿမန္မာ ၿပည္သားေတြဟာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းနဲ႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း
၊ အမိတုိင္းၿပည္ ရွိ ဆင္းရဲမြဲေတ ေနၾကတဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ဆီ တႏွစ္တႏွစ္ ေဒၚလာ ဘီလီယံ
နဲ႔ ခ်ီ ၿပန္ပုိ႔ေပးခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။
****************************************************************
တကယ္ေတာ့
ငဘ ႏွင့္ ေက်ာ္စုိး က လည္း၊ ေရာင္းစားၿခင္းခံလုိက္ရတဲ့ ထုိင္းငါးဖမ္းသေဘၤာေပၚ က ေရလုပ္သား
ဘ၀တူ ေတြ။ ဘ၀ကို အပူအပင္မရွိ ျဖတ္သန္းနိုင္ ခဲ့သူပါ။
ငါးဖမ္း တခါထြက္
လနဲ႔ ခ်ီၾကာတယ္။ ကမ္းမၿမင္၊ လမ္းမၿမင္ ပင္လယ္ထဲမွာ သေဘၤာတစင္းထဲ အတူတူ ဆုိေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
ညည အလြမ္းေၿပ ယမကာေလး ေမာ့ရင္း၊ သူ႔အေၾကာင္းေၿပာ၊
ကုိယ့္အေၾကာင္းေၿပာနဲ႔ ႏွစ္ေတြ အေတာၾကာလာေတာ ေကာင္းတုိင္ပင္၊ ဆုိးတုိင္ပင္ ညီအကုိ လုိၿဖစ္လာတယ္။
ငါးဖမ္းသေဘၤာ
မဟာခ်ိဳင္ ၿမိဳ႕လုိ ၊ တၿခားၿမိဳ႔ၾကီးေတြဆီ ကမ္းၿပန္ကပ္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ အလည္သြား၊
ေစ်းေလး၀ယ္၊ ေဆးေလး၀ယ္၊ ယမကာေလးေသာက္၊ အေပ်ာ္ညကလပ္ ကေလးေတြ နဲ႔ အတုိးခ် အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစေပါ့။
သေဘၤာ ငါးဖမ္းထြက္ၿပီဆုိ၊
ငဘ က သူ႔ဇနီးေခ်ာ ေအးခုိင္ အေၾကာင္း ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ေၿပာၿပေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္က ရြာ
က ကြမ္းေတာင္ကုိင္ ကုိ ကံေကာင္းၿပီး၊ ရခဲ့တာဆုိပဲ။
*****************************************************************
ငဘ နဲ႔ သူ႔မိန္းမ
ေအးခုိင္ က ဘိတ္- ထား၀ယ္ကားလမ္းေပၚက ရြာ ငယ္ေလးတရြာ
မွာ အတူတူ ၾကီးၿပင္းလာၾကတာ။ ရြာငယ္ေလးဆုိေပမဲ့ အိမ္ေၿခ က ၂၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ေဘးနားမွာ
က ေညာင္စင္၊ ရန္ေတာင္၊ ေရႊဂူေတာင္ စတဲ့ ရြာၾကီးေတြ က ၀ုိင္ရံထားတယ္။
ငဘ က ရြာ
မွာ တေကာင္ၾကြက္ ၊ ငဘ မိဘေတြဆုံးပါးသြားၿပီးေတာ့၊ ရြာ မွာ ၾကဳံရာ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ ၿပီး
၀မ္းစာ ရွာစားတယ္။ ငဘ က အသားမဲမဲ၊ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ကုိယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္။ ရြာ လူၾကီးေတြ ခုိင္းသမွ် ကူညီတယ္။ တရြာလုံး က ခ်စ္ၾကတယ္။
ငဘ မွ ငဘ။
ပုိးလုံး
လုိ႔ သူခ်စ္စႏုိးေခၚတဲ့ ေအးခုိင္ က၊ ေတာင္ေလ
လာ မွ မုိး၊ သုံးပင္လိမ္ မွ ၾကိဳး၊ ေဒါင္ေဒါင္ၿမည္ မွ အုိး ဆုိသလုိ ကုိယ္လုံး ကုိယ္ထယ္
ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ၿပည့္ၿပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး။
မွ်စ္စုိ႔ၾကီးလုိ
အရပ္အေမာင္းေကာင္းတဲ့ ထား၀ယ္သူ။ မ်က္ေတာင္ေလး
ေကာ့ ၿပီး၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ အသားၿဖဴၿဖဴ၊ ရြာ
က ကြမ္းေတာင္ကုိင္တဲ့ သူ။
အင္မတန္မွ
ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာၿပီး ေငးၾကည့္ယူရတဲ့ ေအးခုိင္ ကုိ စီးပြားေရး အဆင္ေၿပၿပီး၊ ခ်မ္းသာတဲ့
အသုိင္းအသုိင္းထဲ က ၾကိဳက္တဲ့ သူေတြ က လည္း ရြာ မွာ က ဒု နဲ႔ ေဒး။ ငဘ တုိ႔ ကေတာ့ “ေအးခုိင္
ကုိ မစဥ္းစားရဲေပါင္”လုိ႔ ဆုိတယ္။ ေရခ်ိဳဆိပ္ သြားရင္ ထမိန္စုိေလး ေရရွား၀တ္ထားတဲ့
ေအးခုိင္ ကုိ ေငးၾကည့္ၿပီး၊ ရင္ပဲ ခုန္ေနရတာ
လုိ႔ သူ တမ္းတမ္းတတ ေၿပာၿပရွာတယ္။
တေန႔ မွာေတာ့
ေတာင္ယာ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ ေနတဲ့ ေအးခုိင္ မိဘ ႏွစ္ပါး ၊ေၿမၿမဳပ္ မုိင္း နင္းမိလုိ႔ ေသဆုံးသြားရွာတယ္။ ရြာက လူၾကီးေတြ က တေကာင္ၾကြက္ၿဖစ္ေနတဲ့
ေအးခုိင္ ကုိ သနားၿပီး အိမ္ေထာင္ၿပဳဖုိ႔ တုိက္တြန္းတယ္။ ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ ကုိယ့္အိတ္ထဲေပါ့။
ရြာက ငဘ ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။
ငဘ တုိ႔ ရြာနီးစပ္က
တခ်ဳိ႔ ရြာေတြ ဆုိ သဘာ၀ ဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္းေတြ ၊ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း တည္ေဆာက္မႈေတြ ေၾကာင့္
အတင္းအဓၶမ ေရြ႔ေၿပာင္းၿခင္းခံေနရၿပီ။
“ကုိ ဘ ရယ္
၊ ရြာ မွာ ဟုိလူခုိင္း ဒီလူခုိင္း နဲ႔ ေတာ့ က်မတုိ႔ ဘ၀ ကုိ ေလ်ာက္လုိ႔ မရဘူး။ အလုပ္တခုေတာ့
ရွာဖုိ႔လုိတယ္” လုိ႔ ေအးခုိင္ က အၾကံေပး တုိက္္တြန္းတယ္။
ဒီေတာ့ ငဘ
အလုပ္ရွာထြက္ခဲ့တယ္။ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိရ မလား။
ထား၀ယ္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း ေဆာက္လုပ္ဖုိ႔
ေတာရွင္း၊ေတာင္ရွင္း အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတဲ့ လမ္းတံတား တည္ေဆာက္ေနတဲ့ ကုမၸဏီတခု မွာ အလုပ္ရတယ္။
အလုပ္ရၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ၊ ေအးခုိင္ လည္း ကုိယ္၀န္ရလာတယ္။
ဒီ အခ်ိန္ကေတာ့
ငဘ ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံးဘ၀ အခ်ိန္ေတြ ေပါ့။
*********************************************************
ဒီလုိနဲ႔
အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာ မွာ တဲအိမ္ေလးေဆာက္ ၿပီးလုိ႔
လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ အတူေနထုိင္စဥ္ ၂ လ အၾကာ မွာ ပဲ၊ ေဒသခံ စစ္တပ္ ေရာက္လာၿပီး၊
ငဘ ကုိ ေပၚတာ ေခၚသြားတယ္။
ေအးခုိင္
ကုိယ္၀န္ ၆ လ အရင့္အမာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္။
ငဘ လည္း စစ္တပ္ခုိင္းေစတဲ့
ေနရာေတြ သြားရတာ ေတာထဲ၊ေတာင္ထဲ မွာ ၆ လ ရွိေနၿပီ။
တေန႔ေတာ့ တုိက္ပြဲေတြ ၿဖစ္လုိ႔၊ ငဘ လည္း KNU နယ္ေၿမဖက္ ထြက္ေၿပးလြတ္ေၿမာက္လာခဲ့တယ္။
ငဘ ရြာၿပန္ေရာက္ လာေတာ့ ေအးခုိင္ က ခေလးေမြးၿပီးၿပီ။ သားေယာက်္ားေလး က ၅ လ သား။ ရြာ
မွာ က လည္း အလုပ္က မည္မည္ရရ မရွိေတာ့ ၊ ၿပင္သစ္ႏုိင္ငံ က လာတဲ့ တုိတယ္ ကုမၸဏီ မွာ ေန႔စား
အလုပ္ၾကမ္း သြားလုပ္ခဲ့တယ္။ အလုပ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ရေသးဘူး။ စစ္တပ္က ေပၚတာ အတင္းေစခုိင္းၿခင္းခံရၿပန္တယ္။
၁ႏွစ္နီးပါး
လက္နက္ၾကီးထမ္း၊ ရိကၡာထမ္းနဲ႔ ေတာထဲေတာင္ထဲ မွာ ၁ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။ ငဘ ကေတာ့ တုိက္ပြဲ မ်ားမ်ား ၿဖစ္ပါေစလုိ႔ သာ ဆုေတာင္းေနရတယ္။
ဒါမွ ကုိယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူေတြ ကုိ ဆရာ၊ ဆရာေခၚေနရတဲ့
ဘ၀၊ အဘ အဘေခၚေနရတဲ့ဘ၀၊ အထမ္းဘ၀ ဘ၀ က လြတ္ေၿမာက္မွာ။
တေန႔ေတာ့
KNU က ၾကားၿဖတ္တုိက္လုိ႔ ငဘ တေယာက္ ထြက္ေၿပး လြတ္ေၿမာက္ခဲ့ရတယ္။
ငဘ ဒီတခါ
ရြာ ကုိ မၿပန္ခ်င္္ေတာ့ဘူး။ ေပၚတာ သံသရာ က လြတ္ေၿမာက္ေအာင္၊ ထုိင္းႏုိင္ငံ မွာ ရရာ
အလုပ္လုပ္ၿပီး၊ ေအးခုိင္ ကုိ ၿပန္ေခၚဖုိ႔ ဆုံးၿဖတ္ခဲ့တယ္။ ၿပန္ဖုိ႔ ရြာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ရြာ က လူေတြလည္း အတင္းအဓၶမ
ေရြ႔ေၿပာင္းၿခင္းခံခဲ့ရလုိ႔ ဘယ္ေရာက္မွန္း ငဘ မသိေတာ့။
ငဘ တုိ႔ ရြာရဲ႕
ရြာနီးနားခ်ဳပ္စပ္ ရြာၾကီးေတြ က လူငယ္ေတြ လည္း
စစ္တပ္က ေပၚတာ ခဏခဏ အတင္းအဓမၼ ေစခုိင္းၿခင္းခံေနရလုိ႔ ရြာမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူး။
ထုိင္း ႏုိင္ငံ မွာ ရရာ အလုပ္သြားလုပ္ေနၾကတယ္။
ငဘ ရရာ အလုပ္လုပ္ရင္း
ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရာက္လုိ႔ ၁ ႏွစ္ အၾကာ မွာ ပဲ၊ ထုိင္းလ၀က က ဖမ္းဆီးတာ ခံလုိက္ရၿပန္တယ္။
ဒီလုိနဲ႕
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထုိင္း ငါးဖမ္းသေဘၤာ ပုိင္ရွင္ေတြ ဆီ ေရာင္းစား တာ ခံလုိက္ရေတာ့တယ္။
ဒီမွာ တင္ ေလွသူၾကီးၿဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာ္စုိး နဲ႔ စတင္ရင္းႏွီးခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။
*************************************************************************
တေန႔ ေတာ့
ငဘ က “ကုိေက်ာ္စုိး…က်ေနာ္ မဆုံးၿဖတ္ တက္ေတာ့ဘူး၊
က်ေနာ္ ့ ကုိ အၾကံဥာဏ္ ေပးပါ၊ အကုိရယ္။ ကူညီပါလုိ႔ ေၿပာၿပီး၊ ခ်ဳံပြဲခ် ငုိပါေတာ့တယ္။”
ေက်ာ္စုိး
သိသေလာက္ ငဘ တခါမွ ငုိတာ မၿမင္ဘူးဘူး။ ငါးခုိးဖမ္း
လုိ႔ အစုိးရ စစ္သေဘၤာေတြ လုိက္လုိ႔ မ်ား ပင္လယ္ေရ ထဲ ၂ နာရီ၊ ၄ နာရီေလာက္ ပုန္းေအာင္းၿပီး ငါးဖမ္း ပုိက္ေတြ
ေစာင့္ေနရရင္ေတာင္ ငဘ မငုိဘူး။
ဒီေတာ့ ေက်ာ္စုိးလည္း
အံၾသတၾကီးနဲ႔ အၿပင္က ၿပန္လာတဲ့ ငဘ ကုိ ဘာၿဖစ္လာတာလဲလုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။ ဒီမွာ တင္ ငဘ
တေယာက္ အန္ၾကိတ္ၿပီး၊ မ်က္ရည္၀ဲ၀ဲ နဲ႔ ေၿပာရွာတယ္။
“အကုိ သိတယ္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ ေၿပာေၿပာေနတဲ့ က်ေနာ့္
မိန္းမ ေအး
ခုိင္- ပုိးလုံး ေလ။ က်ေနာ့္ ကုိ
လုိက္ရွာဖုိ႔ ရြာက ထြက္လာတာလုိ႔ေၿပာတယ္။
အခု သူ႔ လိင္ေဖ်ာ္ေၿဖခုိင္းတဲ့
ႏုိက္္ကလပ္တခု မွာ က်ေနာ့္မိန္းမ ၊ ပုိးလုံးေလးကုိ ကုိယ္တုံးလုံး နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီ။
က်ေနာ္ ဘာ ဆက္လုပ္ရမလဲ။”
ငဘ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငုိခ်ပါေတာ့တယ္။
ေက်ာ္စုိးက
ေတာ့ ကုိယ္တကယ္ခ်စ္ရင္၊ ကုိယ့္မိန္းမ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ၿပန္ေပါင္း ေပါ့လုိ႔အၾကံေပးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီအၾကံ
က တကယ္လက္ေတြ႔ မွာ ေက်ာ္စုိးေၿပာသေလာက္ ငဘ အတြက္ မလြယ္ဘူး။
လိင္ေဖ်ာ္ေၿဖခုိင္းတဲ့ ႏုိက္္ကလပ္တခု
က ေန ေအးခုိင္ ကုိ ေခၚထုတ္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ေရးခ်မလြယ္။
ေအးခုိင္က ေတာ့ အတူတူ ၿမန္မာၿပည္ ကုိ ထြက္ေၿပးဖုိ႔သာ၊
၊ ငဘ ကုိ ငုိယုိေၿပာေနတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး
ရြာကုိ မၿပန္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။
ငဘ ကလည္း
ေက်ာ္စုိး ကုိ အကူအညီေပးဖုိ႔ေၿပာလာတယ္။
သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္
ထြက္ေၿပးရင္ ၊ ေလွသူၾကီးၿဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စုိးလည္း ေနလုိ႔မရ။ ထြက္ေၿပးရေတာ့မွာ။ တကယ္ေတာ့
ထြက္ေၿပးမယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ထုိင္းႏုိင္ငံ မွာ လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ အႏၱာရယ္ ပါ စုိးရိမ္ရတဲ့
အေၿခအေန။
ေနာက္ဆုံးေတာ့
ေက်ာ္စုိး ဆုံးၿဖတ္လုပ္ၿပီ။ သူတုိ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး လြတ္ေၿမာက္ေအာင္ ေက်ာ္စုိး ကူညီၿပီး၊
မေလးရွား ဖက္ ကုိ ၿပန္လာဖုိ႔။
မေလးရွားေရာက္ေတာ့
ေက်ာ္စုိး အဖမ္းခံရတယ္။ ေက်ာ္စုိး မေလးရွား လ၀က မွာ လူကုန္ကူးမႈ ခံရသူ ဒုကၡသည္တေယာက္ၿဖစ္လာတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေက်ာ္စုိး အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ ကုိ ေရာက္လာ
ခဲ့တာ လုိ႔ ေက်ာ္စုိး တမ္းတ သတိယစြာ ေၿပာၿပဘူးတယ္။
ငဘ က က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္တဲ့။
ေအးခုိင္
က ေတာ့ ကုိယ္ခံစြမ္းအား ေလ်ာ့က်တဲ့ ေရာဂါနဲ႔
လြန္ခဲ့ တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္ က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာၿပီ။
ငဘ ကေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ မွာ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ယင္း ၊ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေနတဲ့ သားေလးတေယာက္ ကုိ ရွာေဖြေနတုန္းတဲ့။
စနစ္ဆုိးၾကီး ေအာက္ မွာ တြန္းပုိ႔ၿခင္း ခံလုိက္ရတဲ့ ၾကမ္းတမ္းခဲ့တဲ့
ဘ၀ေတြ မဟုတ္ပါလား။
