Activists fling shoes at Burmese FM in New York

by Mungpi
Tuesday, 29 September 2009 00:07

New Delhi (Mizzima) - Burmese activists in New York on Monday threw shoes at visiting Foreign Minister Nyan Win, an act of opposition against his representation of the Southeast Asian nation at the 64th United Nations General Assembly.

Moe Thee Zun, a former student leader and activist, said he, along with nearly 20 friends, laid in wait of the Burmese Foreign Minister near his guest house and flung shoes and other objects toward the car conveying Nyan Win to United Nations headquarters.

“I took off my shoes and flung them at Nyan Win, the sight of him makes me angry,” said Moe Thee Zun, who as a student leader in 1988 took to the streets in Rangoon, leading mass protests demanding democracy.

“These men should not be representing our people, whom they are brutally killing and suppressing,” he added, satisfied that he and several of his friends flung shoes and other materials at the Burmese FM.

One protester “threw his coffee and there were stains on the car, though it did not get on Nyan Win,” he added.

Both Nyan Win and Prime Minister Thein Sein, who are attending the General Assembly, are lodged in East Gates Hotel on 39th Street in New York, and are the first Burmese generals to attend the annual congregation in14 years.

On Monday, Thein Sein delivered a speech at the General Assembly, prior to which he met with Senator James Webb, a strong advocate of engagement with the military regime, to discuss US-Burma relations.

“We did not realize that Thein Sein was in a separate car. We thought he was along with Nyan Win in the same car, but later we saw him in another car,” said Moe Thee Zun.

He said, the Burmese generals should not be representing the people of Burma, as they are not the legitimate government elected by the people.

Moe Thee Zun said he and his friends are gearing up for another round of surprise attacks on the Burmese delegation when they return to their hotel in the evening.




Rest of your post

UN Report on Burma

UN Report on Bur Man 0949767




Rest of your post

Myanmar must act now to promote democracy or face years of instability – Ban

24 September 2009 – The time has come for Myanmar’s leaders to make “clear and fundamental choices” – release democracy leader Daw Aung San Suu Kyi and all other political prisoners and hold legitimate elections or else face generations of instability and poverty – Secretary-General Ban Ki-moon warned today.

“It is up to them to choose how to respond to the aspirations of their people and to the expectations and encouragement of the international community,” he says in his latest report on the situation of human rights in Myanmar to the General Assembly. “I believe that this choice may determine the prospects for peace, democracy and prosperity for the coming generations.”

Mr. Ban voices disappointment and concern that meaningful steps have yet to be taken by the Myanmar Government following the recent visit by his Special Adviser Ibrahim Gambari, calling the house arrest of Ms. Suu Kyi “a serious setback to the prospects of genuine national reconciliation, democratic transition and the rule of law…

“The Government’s failure to release Daw Aung San Suu Kyi is a missed opportunity for Myanmar to signal its commitment to a new era of political openness,” he adds, laying out three immediate concerns that must be addressed to ensure the credibility of the political process, with elections scheduled for next year.

These are: the release of all political prisoners and their free participation in political life; the commencement of dialogue between the Government, the opposition and ethnic stakeholders; and the creation of conditions conducive to credible and legitimate elections.

“Now is the time for the Myanmar Government to address these concerns in order to ensure that the political process serves the interest of all of the people of Myanmar, in a way that is unifying rather than divisive and that is broadly acceptable to the international community,” he writes.

“In this regard, I expect that the Government will take the necessary steps consistent with its commitments to ensure that the elections are fully inclusive, participatory and transparent, and are prepared and conducted in accordance with international standards.”

He also calls on the Government, in cooperation with the international community, to move from ceasefire agreements with a majority of armed ethnic groups to durable peace.

“This requires the exercise by both sides of maximum flexibility in negotiations that must be responsive to their respective concerns and interests, including those on the future status of armed groups, addressing of local development needs and curtailment of criminal activities in border areas,” he says.

“Equally important to the prospects of durable peace and democracy is the need to address the pressing humanitarian and socio-economic challenges facing the people of Myanmar,” he adds, calling for unlocking the country’s economic potential and harnessing Myanmar to rapid advances taking place elsewhere in the region to overcome poverty, raise living standards, promote social peace and pave the way for broader change.




Rest of your post

Ban stresses vital role of South-East Asian nations regarding Myanmar

26 September 2009 – Secretary-General Ban Ki-moon today stressed the important role of South-East Asian nations in encouraging Myanmar to do what is in the best interests of its people and of the wider region.

Addressing a gathering at UN Headquarters of the foreign ministers of the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN), Mr. Ban said Myanmar has an opportunity to demonstrate to its people and to the international community its clear commitment to an inclusive political transition.

“It is an opportunity Myanmar should not miss,” Mr. Ban said, adding that ASEAN countries have an important role to play in this effort – first and foremost to ensure the well-being of the people of Myanmar, but also in the wider interest of peace and security in the region.

In a report released this week, Mr. Ban voiced disappointment and concern that meaningful steps have yet to be taken by the Myanmar Government following the recent visit by his Special Adviser Ibrahim Gambari, and called the house arrest of opposition leader and Nobel laureate Aung San Suu Kyi “a serious setback to the prospects of genuine national reconciliation, democratic transition and the rule of law.”

He told ASEAN leaders that it is important that Myanmar responds to the concerns of the international community in a timely and concrete manner.

“The recent release of a number of political prisoners as part of the larger amnesty announced last week, while a step in the right direction, falls short of expectations,” he stated.

“Our collective interest is to find ways to encourage Myanmar to free Aung San Suu Kyi and all other political prisoners, start a genuine political dialogue and create conditions conducive to credible elections.”

In addition, he stated that next year’s election – the first in two decades – must be held in an inclusive and credible manner if they are to advance stability, democracy, reconciliation, national development and respect for human rights.

“The international community must send a strong, unified message,” he stated.

Mr. Ban made a similar call earlier in the week when he convened a meeting of the Group of Friends on Myanmar, comprising 14 countries and the European Union.

Participants at today’s meeting had a “productive, frank and wide-ranging exchange of views” on a range of issues of common concern, according to a joint press statement issued after the gathering.

“The meeting stressed the importance of nurturing an effective partnership between ASEAN and the UN that will help both organizations address effectively the challenges affecting Southeast Asia and the world.”




Rest of your post

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ မွ အၿပန္လမ္း

-ၿမတ္စုိး-
၀၉.၂၅.၂၀၀၉


ဒီၿမိဳ႔ေလးကိုျပန္မေရာက္တာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာလွပါၿပီ။ ကုိယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြေဟာင္း၊ ေက်းဇူးရွင္ေဟာင္း ေတြၿဖစ္ၾကတဲ့ မေနာ္စာကေလးတုိ႔ ၊ အန္တီခ်စ္ဆုိင္တုိ႔ ၊ ကုိေက်ာက္ခဲ တုိ႔မိသားစု တုိ႔ကုိ လည္း ေတြ႔ခ်င္လွသည္။ က်ေနာ္၊ ေဒေ၀ၚ၊ စိန္ထြန္း၊ တတုိင္းေမႊး၊ ၀င္းေအာင္၊ေက်ာ္စြာ၊ေအာင္ထြန္း၊ မုိးေက်ာ္ၾကီး၊ ထူးအိမ္သင္တုိ႔ တေန႔ ဘတ္၄၀ နဲ႔ ေၿမတူး အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာက္စီကုမၸဏီရဲ႕ တုိက္တန္း ေနာက္က ေနရာေဟာင္း ေလး ကုိလည္း ၿပန္လည္ေတြ႔ခ်င္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံး ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ေဆးရုံေဟာင္းေနရာေလးကုိလည္း ၿပန္ၾကည့္ခ်င္မိသည္။ ရိွသမွ် အလုပ္ေတြကို တရပ္နား၊ ကင္မရာတစ္လုံးကုိ ကုိင္ၿပီး ဒုတိယ က်င္လည္ခဲ့ရာ ေမြးရပ္ေျမကုိ ေရွာက္ၾကည့္ဖုိ႔ ဆုိက္ကယ္တစ္စီးၿဖင့္သာ အေသာႏွင္ခဲ့သည္။ ဒီလုိ အလည္ ျပန္လာ ခဲ့တဲ့ ဒုတိယ ၾကီးၿပင္ခဲ့တဲ့ ေမြးရပ္ေျမ လုိဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ပင္ၿဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကုိ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

ယခင္က မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကုိ ၿမန္မာ လူစိမ္းတစ္ေယာက္၀င္လာရင္ သိသာထင္ရွားသည္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ပုဆုိး၊လုံခ်ည္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ရခဲသည္။ ကရင္လူမ်ိဳး လွပ်ိဳၿဖဴေတြ၊ လူပ်ိဳေပါက္ေတြ ကုိ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ကုန္စုံဆုိင္ေတြမွာ ေတြ႔ရတက္သည္။ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြ၊ ထုိင္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကုိ လမ္းခြဆုံတုိင္းမွာ ေတြ႔ရတက္သည္။ လမ္းပုံးပြဲေတြကုိ လူစည္ကားရာ ရပ္ကြက္ေတြမွာ အၿမဲဆုိသလုိေတြ႔ရတက္သည္။

ယခုေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ေတာ့။ ရန္သူ႔ လူလား၊မိတ္ေဆြေတြလား ခြဲ၍မရ။ ကရင္လူမ်ိဳး လွပ်ိဳၿဖဴေတြ၊ လူပ်ိဳေပါက္ေတြ ကုိလည္း ထုိင္းစတုိးဆုိင္ၾကီးေတြမွာ မေတြ႔ရသေလာက္ ၿဖစ္ေနသည္။

မဲေဆာက္လမ္းမေတြေပၚမွာ အစၥလာမ္ဘာသာ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာေရး သင္တန္းေက်ာင္း မွ စာသင္သားမ်ား ႏွင့္ ပုဆုိး၊လုံခ်ည္တုိ႔၀တ္ထားၾကတဲ့ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ပုရြဲဆိတ္အုံေတြ လုိပင္ ေနရာအႏွံအၿပား မွာ ေတြ႔လာရသည္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ဟာ ၿမိဳ႕ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြသာ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြၿဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ၿမန္မာလူမ်ိဳး သိန္းနဲ႔ခ်ီ ေနထုိင္ ေနၾကတဲ့ ဒီၿမိဳ႕ ေလးကုိ ၿမန္မာၿမိဳ႕ လုိ႔ပင္ေခၚဆုိရ မေလာက္ ၿဖစ္ေနသည္။ မဲေဆာက္ေစ်းၾကီး၊ ေစ်းသစ္မွာ ေရာင္းသူ၊ ၀ယ္သူေတြ ဟာ ၿမန္မာေတြၾကီးပင္ၿဖစ္ေနသည္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ မွာ ႏွစ္ခ်ီေနထုိင္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ခံတစ္ဦးက ရွင္းၿပသည္။

“ကရင္လူမ်ိဳးလွပ်ိဳၿဖဴေတြ၊ လူပ်ိဳေပါက္ေတြ ႏွင့္ မိသားစုေတြဟာ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ၊ ၿပည္ပႏုိင္ငံေတြကုိ သြားေရာက္ေရ႔ႊေၿပာင္းေနထုိင္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ခံ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ အစုိးရလုပ္ငန္းေတြ၊စတုိးဆုိင္ၾကီးေတြ၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကုိင္ၿပီးၿမိဳ႕ၿပင္ေတြမွာ ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘန္ေကာက္လုိ ၿမိဳ႕ၾကီးေတြလုိ သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ လစာနည္းနည္းနဲ႔ ခုိင္းလုိ႔ရတဲ့ ၿမန္မာႏုိင္ငံက ေ႔ရႊေၿပာင္းအလုပ္သမားေတြနဲ႔ အစားထုိးခဲ့ၾကတယ္။”

တူညီတဲ့အေလ့အက်င့္တစ္ခုကုိေတာ့လည္း ဆက္လက္ ေတြ႔ရေသးသည္။ ရဲ ႏွစ္ေယာက္ ဆုိက္ကယ္စီးၿပီး၊ လူစီကားတဲ့ ေနရာေတြ မွာ တရားမ၀င္ လာေရာက္ေနထုိင္ေနၾကတဲ့ ၿမန္မာေတြကုိ လုိက္လံဖမ္းဆီး ေငြေတာင္းေနတက္တာကေတာ့ ဆက္လက္ေတြ႔ၿမင္ေနရဆဲပါ။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြၾကီးပင္ တရား၀င္ေနထုိင္ခြင့္ မွတ္ပုံတင္ လူနဲ႔အတူမပါလာ၍ အဆစ္ပါသြား ေသးသည္။ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ ေပးလုိက္၍ အဆင္ေၿပသြားခဲ့သည္။

ဒါနဲ႔ တုိးတက္ေနတာေလးေတြလည္းေတြ႔ရွိရသည္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တဘက္ကမ္း ၿမန္မာႏုိင္ငံၿမ၀တီၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ အႏွိပ္ခန္းေတြ၊ ၿပည့္တန္ဆာခန္းေတြ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္မႈေတြကုိ ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ၾကားသိခဲ့ရသည္။

စစ္ကြ်န္ေအာက္က ၿမန္မာၿပည္သူတုိ႔၏ ဆင္းရဲမြဲေတေနမႈ
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆင္းရဲသား ၿမန္မာၿပည္သူတခ်ိဳ႕ ဟာ ဆန္ကြဲဆန္ၿပဳတ္ စားေနၾကရတာကုိ ကြ်န္ေနာ္တုိ႔ ၿမင္ေတြ႔ခဲ့ၾကရတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆင္းရဲသား ၿမန္မာၿပည္သူတခ်ိဳ႕ ဟာ အမႈိက္ပုံက အစားအစာေတြကုိ ရွာေဖြစားေနၾကရတယ္ ဆုိတာ ကြ်န္ေနာ္တုိ႔ ၿမင္ေတြ႔ခဲ့ ၾကရတယ္။ ၂၀၁၀ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဆင္းရဲသား ၿမန္မာၿပည္သူတခ်ိဳ႕ ဘာေတြကုိ စားတာ ၿမင္ၾကရမလဲ?။

ဒီလုိ အက်င့္ဆုိးေတြ၊ ဒုစရုိက္မႈေတြ တုိးတက္မႈေတြဟာ နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္လုံးမွာ ၿဖစ္ပ်က္ေနသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ အတူခရီးသြားခဲ့တဲ့ အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေၿပာၿပတာေလးကုိ သြားသတိရမိသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဆီြဒင္ႏုိင္ငံသား ညီအကုိ ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္းႏုိင္ငံ ရေႏွာင္းကေနတဆင့္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ကုိ သြားေရာက္လည္ပတ္ ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ နဲ႔ ကူးသြားစဥ္လမ္းတေလွ်ာက္မွာပဲ၊ ၿမန္မာဘက္ကမ္း ေရာက္ရင္ မူးယစ္ေဆး၀ါးယူမလား၊ အႏွိပ္ခန္းသြားမလား၊ ၿပည့္တန္ဆာေတြနဲ႔ အသုံးေတာ္ ခံလုိ သလား ဆုိတဲ့ လားေပါင္းစုံနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးၿမန္းၿခင္းခံခဲ့ရတယ္ လုိ႔ဆုိသည္။ ၿမန္မာဘက္ က လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရုံးခန္း အနားေရာက္ေတာ့ အရက္န႔ံေတြထြက္ေနတဲ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္လူငယ္တစ္ဦးက အတင္းလာေခၚၿပီး၊ အနီးနားရွိ ၿမင္ေနရတဲ့ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရုံးကုိ ပုိ႔ေပးၿပီး ဘတ္ေငြ ၁၀၀ ေပးရမယ္လုိ႔ ေၿပာသည္။ အကူအညီ မလုိပဲနဲ႔ အတင္းအဓၶမ ေငြေတာင္းလုိ႔ သူနဲ႔ အေၿခအတင္ၿဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလူငယ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ ရဲေတြ၊ လ၀က ဆုိတဲ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ က လူေတြကလည္းၿမင္သည္။ မ်က္ႏွာေတြ ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးနဲ႔ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနၾကလုိ႔ ေနာက္ဆုံး ဘတ္ေငြ ၄၀ ေပးၿပီး၊ အၿမန္ၿပန္လာ ခဲ့ၾကေတာ့ တယ္လုိ႔ ဆုိသည္။ ဒီလူငယ္ဟာ ဘတ္ေငြ ၄၀ ကုိင္ၿပီး နီးရာ အရက္ဆုိင္ထဲကုိ ၀င္သြားတာေတြ႔ရတယ္လုိ႔ ေၿပာၿပဘူးသည္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိ လာလည္တဲ့ ႏုိင္ငံၿခားသားေတြ ဟာ ဒီလုိအေမးခံရေတာ့ သူတုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္မဲ့ ႏုိင္ငံဟာ ဘယ္လုိ ႏုိင္ငံလည္းဆုိတဲ့ ေမးခြန္းထုတ္စရာေတြၿဖစ္လာ ခဲ့တယ္လုိ႔ၿပန္ေၿပာၿပတယ္။ ဒါေတြဟာ နအဖ စစ္အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ေတြ ေၿပာေနတဲ့ နယ္စပ္ေဒသဖြံံံ႔ၿဖိဳးမႈ ေတြလား ဆုိတာေမးခြန္း ထုတ္စရာ ၿဖစ္လာသည္။

ေနာက္ထပ္ တုိးတက္မႈကေတာ့ အစိုးရ မဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔ အစည္းလုိ႔ ေခၚၾကတဲ့ “အင္ဂ်ီအို” ေတြ၊ “အိုင္အင္ဂ်ီအို”ေတြ ပါပဲ။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ဆြစ္ဇလန္လူမ်ိဳးတစ္ဦးဟာ အင္ဂ်ီအုိ ရုံးခန္းေတြလုိ႔ ယူဆရတဲ့ ရုံးခန္းေတြကုိ ၿမင္တုိင္း သူ႔အတြက္ အလုပ္ရွိသလားလုိ႔ လုိက္ေမးေနတာကုိ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဒါကုိ ၾကည့္ၿခင္းၿဖင့္ အင္ဂ်ီအုိ ေတြဟာ မႈိပြင့္ေတြလုိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ေနရာအႏွံ႔အၿပားမွာေတြ႔ရသည္။ လမ္းတုိင္းမွာ သူတုိ႔ ရုံးခန္းေတြနဲ႔ မကင္းႏုိင္ပါဘူး။

ေနာက္တုိးတက္မႈတစ္ခုက တရား၀င္လူကုန္ကူးေနၾကတဲ့ အခြန္အေကာက္ ပါ။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန မဲေဆာက္ထိ ဘတ္ေငြ တစ္ေသာင္း ခုႏွစ္ေထာင္ကုန္က်ခဲ့ရတယ္လုိ႔ တရား၀င္ လာေရာက္လုပ္ကုိင္ေနၾကတဲ့ ေ႔ရႊေၿပာင္းအလုပ္သမားေတြက ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကသည္။ ဥပမာ- ကားရဲ႕ ေရ႔ွခန္းက စီးရင္ ဘတ္ ၆၀၀၀၊ ေနာက္ခန္းက စီးရင္ ဘတ္ ၄၀၀၀၊ မွတ္ပုံတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္းမၿပႏုိင္ရင္ ဘတ္ ၂၀၀၀ ကေန ၆၀၀၀ ၊ တစ္ခါလာဘူးရင္ ၁၀၀၀၊ တစ္ခါမွ မလာဘူးရင္ ၂၀၀၀ ကေန ၃၀၀၀ စသၿဖင့္ ဆက္ေၾကးသဖြယ္ ေပးၾကရသည္။ယခင္ကထက္ ပုိၿပီး ကုန္က်ေနတယ္လုိ႔ဆုိသည္။

“ယခင္က ဂိတ္ေၾကး ေတြကုိ ၀ါးလုံးေတြတားၿပီး ဌာနဆုိင္ရာ အသီးသီးက ေကာက္ခံ ေနၾကတာ၊ အခုဆုိရင္ ၀ါးလုံးေတြ လမ္းတေလွ်ာက္ တားတာ ပုိလာတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အခုဆုိ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ၿမ၀တီအထိ ၁၅ လုံး၊ အလုံး၂၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားတဲ့ သူေတြ၊ ဒီေကဘီေအ၊ စသၿဖင့္ တဖြဲ႔ တစ္လုံး တားၿပီး ဆက္ေၾကးသဖြယ္ ေကာက္ခံ ေနၾကတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ၀ါးလုံးတစ္လုံးကုိ ေက်ာ္ဖုိ႔ ဘတ္ ၅၀၀ ကေန ၁၀၀၀ ထိ ပါလာတဲ့ကုန္ပစၥည္းေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေပးၾကရတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ၿပန္ရင္လည္း ေပး၊ သြားရင္လည္း ေပးရမုိ႔ မဲေဆာက္ေရာက္ရင္ ႏွစ္ ႏွစ္ ကေန သုံးႏွစ္ေလာက္ထိ မွ မၿပန္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။ဒါေပမဲ့ လူၾကီးေတြလုိ႔ ဆုိသူေတြလာရင္ ဒီ၀ါးလုံးေတြမရွိၾကေတာ့ဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။”

ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ တုိးတက္မႈတစ္ခုကေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွ တဆင့္ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ တင္သြင္းေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြကုိ တင္ပုိ႔ေနၾကတဲ့ ထရပ္ကားၾကီးေတြ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ တဘက္ကမ္းမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တန္းစီေနၾကတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလုိ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူၿပီး တင္သြင္းေနတဲ့ ဇိမ္ခံကားေတြအတြက္ ႏုိင္ငံပုိင္ေငြနဲ႔ ဘယ္လုိ ေလာင္စာဆီေတြ ၀ယ္ယူမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ႏုိင္ငံပုိင္ေငြေတြ ကုိ သုံးစြဲရမလဲဆုိတာ ကေတာ့ ေတြးမရဲတက္ေအာင္ပဲ။ ၿမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဓာတ္ဆီေစ်းဟာ ဘာေၾကာင့္ ကမၻာ့ေပါက္ေစ်းထက္ၾကီးေနလဲဆုိတဲ့ အေမးဟာ ေၿဖစရာမလုိတဲ့ေမးခြန္းေတြ ၿဖစ္လာသလုိ၊ နယ္စပ္ေဒသမွာ တာ၀န္က်ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ နအဖ စစ္တုိင္းမွဴးတုိ႔ ၊ အရာရွိေတြဟာ ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ စကားၾကား ရတာဟာ တေစၦသူရဲေတြကုိ ပုရိတ္တရားေတာ္ ရြက္ၿပခံေနရတာလုိ သူတုိ႔ေတြၾကားေနရလုိ႔ ၾကားၿခင္ၾကမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ပါသည္။ အာဏာရွင္ စံနစ္ ရဲ႕ သစ္ဖု၊သစ္ဥေတြ ကုိ အလြန္ သေဘာေတြ႔ေနၾကမွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္သည္။

“တရား ဥပေဒ၏ အထက္တြင္ မည္သူမွ် မရွိေစရ လုိ႔” နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းေအာင္ အေၿပာေကာင္း တဲ့ ေရႊမန္းလည္း အခုေတာ့လည္း အက ကေတာ့ ခ်ိဳမုိင္မုိင္ၿဖစ္ေနၿပီလား ဆုိတာကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ ၿပန္ေၿဖရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။

ဒီလုိနဲ႔ အၿပန္လမ္းကုိ အေတြးေပါင္းစုံနဲ႔ ၿပန္လာခဲ့တယ္။ အခန္းေရာက္လုိ႔ တီဗြီကုိ ဖြင့္လုိက္ခ်ိန္ မွာ ၿမ၀တီ တီဗီြ (ရုပ္ၿမင္သံၾကား)အစီအစဥ္ၿဖစ္ေနလုိ႔ ခဏတာ ၾကည့္ရွဳ႕မိၿပန္တယ္။ ေရွးယခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဘုရားေတြရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ဘုရင္ေတြ၊ စစ္သူၾကီးေတြရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ကုိးကန္႔စစ္ပြဲအေၾကာင္းေတြ၊ စိန္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ ေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေတြရဲ႕ စိန္လက္စြပ္၀တ္ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အခန္းအနားေတြ ဖြင့္လွစ္ေပးေနပုံေတြကုိ ေတြ႔ရတယ္။

ဒါနဲ႔ ထုိင္း (ရုပ္ၿမင္သံၾကား) တီဗီြ အစီအစဥ္ကုိ ေၿပာင္းလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စိန္ပုံစံ အပြင့္ေဖာ္ထား တဲ့ ထုိင္းရုိးရာ အစားအစာ အသစ္ တီထြင္မႈၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ကမၻာ့အဆင့္မွီ အရည္အေသြး ေကာင္းမြန္ေသာ ထုိင္းႏုိင္ငံထုတ္ ကုန္ပစၥည္း အသစ္မ်ား တီထြင္ထုတ္လုပ္မႈ ၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ထုိင္းဘဏ္ၾကီး တစ္ခုက ကမၻာ့ဘဏ္ေတြနဲ႔ အတူ ဘဏ္လုပ္ငန္း နည္းပညာေတြ ေကာင္းမြန္ဖုိ႔ ၁၀ ဘီလီယံ သုံးစြဲေနမႈ အေၾကာင္းေတြ၊ တႏုိင္ငံလုံး လွ်ပ္စစ္မီးေတြရရွိဖုိ႔ ဘီလီနဲ႔ခ်ီသုံးစြဲေနတဲ့ စြမ္းအင္ဆုိင္ရာရင္းႏွီးၿမဳပ္ႏွံမႈ အေၾကာင္းေတြ ကုိ ၿပသေနတာေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

ၿမန္မာႏုိင္ငံက သမုိင္းေၾကာင္းေတြကုိ ရုပ္ၿမင္သံၾကားသတင္းေတြမွာ ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာ U Turn သဖြယ္ ေနာက္ဆုတ္ၿပန္သြား ေနခ်ိန္မွာေတာ့၊ ထုိင္းရုပ္ၿမင္သံၾကားအစီအစဥ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံလူမ်ိဳး ေတြဟာ ဘယ္လုိ တုိးတက္ဖုိ႔ ေ႔ရွဆက္ေလွ်ာက္လမ္းၾကဖုိ႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ ၿပဳလုပ္ေနၾကပါလား လုိ႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။

သည္တေခါက္ ဒီၿမိဳ႔ေလးကို အလည္ၿပန္ေရာက္ ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ က နဲ႔ မတူ လြန္စြာ ကြဲလြဲေနသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ထင္ေနမိသည္။ တကယ္လည္း ကြဲလႊဲ ေၿပာင္းလဲေနမႈ ေတြကုိ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ့္ေက်းဇူးရွင္ေဟာင္း ေတြနဲ႔လည္း ၿပန္မေတြ႔ရခဲ့ရေတာ့ပါဘူး။

ဒီႏွစ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ မွာ မုိးပါးသည္လုိ႔ေၿပာၾကသည္။ မုိးမရြာေတာ့ ပို၍ပို၍ ပူေလာင္ေျခာက္ကပ္ လာေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ဒီထက္ပူေနတဲ့ အပူက က်ေနာ္ အၿပန္လမ္းမွာ အေတြးေပါင္းစုံ နဲ႔ စဥ္းစားလာခဲ့တဲ့ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြလုိ႔ပဲ ေၿပာၿပခ်င္ပါေတာ့တယ္။




Rest of your post

Burmese Lessons for Beijing : Political change in Naypyidaw is in China's best interest.

By PRISCILLA CLAPP
The Wall Street Journal

As the People's Republic of China approaches the 60th anniversary of its founding, Beijing has been unpleasantly surprised by the sudden outbreak of unrest on its long border with Burma. It's a lesson to China about the tenuous nature of its friendship with the junta, and a reminder that political change in Burma is in Beijing's best interests.

The flare up began last month when Burmese forces attacked a recalcitrant militia in Kokang, near the Chinese border, forcing tens of thousands of refugees to flee into China's Yunnan province. A diplomatic battle soon ensued. China issued an uncharacteristically stern warning that Burma should "properly deal with its domestic issue to safeguard regional stability." Burmese military leaders hinted at Beijing support for their move against Kokang. And for the first time in history, the official Burmese press published a news item about the Dalai Lama visiting Taiwan.

The public bickering is noteworthy because China has invested heavily in its relationship with the junta. Beijing has given Burma decades of generous military assistance, built factories and infrastructure and mined Burma's wealth of resources. China is Burma's largest trading partner. On the political front, Beijing has acted as the Burmese regime's primary protector in the United Nations Security Council and other international fora to blunt the impact of Western sanctions and hostility against the military government.

The situation is likely to get worse before it gets better. Burma's military leaders are determined to clear away the remaining vestiges of their long-running insurgencies before heading into multi-party elections next year as part of the country's transition to "disciplined democracy." According to local reports, Burmese army units have already begun to move into Mongla, another autonomous former insurgent area, as well as the heavily armed and fortified northern and southern Wa areas along the Chinese and Thai borders. Tens of thousands of refugees from the northern Wa area have reportedly already fled into China, even as Kokang refugees return home.

The Burmese regime may also be egged on by its own citizens, many of whom harbor strong anti-Chinese sentiment. The junta's move against the ethnic Chinese border groups, long notorious for drug dealing and other criminal activities, has been quietly cheered by many Burmese. Chinese investment has done little to improve the lives of average Burmese and they view Beijing as propping up a hugely unpopular government.

It's clear that this is a critical moment for China in its relations with Burma. Beijing harbors a strong interest in promoting political transition in Burma to replace the long-standing military regime with a more stable and rational civilian government. Chinese frustration with Burma's inept and capricious military leaders is only thinly disguised. Beijing recognizes that the underlying causes of instability and violence will only become more acute the longer the current situation lingers.

Burma also poses a regional threat that China can't ignore. Not only does violence inside Burma spill over into China, Thailand, Bangladesh, and India, the porous border with China is rife with illegal trafficking in narcotics, contraband, and humans, and HIV/AIDS has spread from Burma into Yunnan province at an alarming rate. Burma's expanding military relationship with North Korea, rumored to include a nuclear technology component, threatens to bring a new security threat to nuclear weapons-free Southeast Asia.

Beijing could start by making overtures to various political forces inside Burma that are likely to emerge soon in a new parliamentary setting, not just the generals and their business cronies. China might also strengthen ties with other ethnic minorities, not just with ethnic Chinese groups in Burma, as well as with the political opposition and Burmese exiles.

China could also help revive the U.N. effort to encourage political dialogue and transition in Burma. If China were to support U.N. and other international efforts to promote free and fair elections in Burma in 2010, it would not only win plaudits from the international community, but would be warmly welcomed by a wide swath of the Burmese population of all ethnic races. It would be awkward for the military regime to take issue with this stance without suggesting that it had no intention of running free and fair elections.

Beijing could also send a powerful signal to both the generals and the Burmese public by holding back on arms supplies to the regime during the transition period. China is Burma's primary source of military equipment and has been seen in the past to deliberately curtail arms supplies to signal its displeasure with the regime. In light of the current unrest on the border, it might be an appropriate gesture by Beijing to refrain openly from fuelling further instability with new arms supplies and to reassure the Burmese public of its friendly intentions to support a peaceful and stable political transition.

China has been extremely patient with its badly behaved clients in Naypyitaw for more than two decades and is not likely to make an abrupt turn at this stage. But there's no doubt that it would be in the best interest of China and of the Burmese people for Beijing to start treating Burma like the regional security threat that it is.

Ms. Clapp was Charge d'Affairs for the U.S. embassy in Rangoon from 1999 to 2002.



Rest of your post

အနာဂတ္ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ား အပုိင္း (၃)

"Support children who have fled Burma over the border into Thailand"

-ၿမတ္စုိး-
မဇၥ်ိမသတင္း
၀၉.၂၁.၂၀၀၉ တနလၤာေန႔၊

မဲေဆာက္ ပညာေရး

အနာဂတ္ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ား အပုိင္း (၃) - ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူမ်ား၏ ပညာေရး ေဆာင္းပါးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံ ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္ၿမိဳ႕ မဲေဆာက္ဆီ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္လာသူ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ အစုိးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္း ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြကုိ တင္ျပသြားပါမယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ဆီ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္လာသူေတြနဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံသား အျဖစ္ သက္ေသအေထာက္အထား မရွိသူေတြအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းပဲ ရွိခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေရာ၊ ဆရာ ဆရာမေတြပါ ထုိင္းရဲေတြရဲ႕ မၾကာခဏ ဖမ္းဆီးမႈ ေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ရွိခဲ့တာပါ။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြကို ပညာသင္ၾကားပုိ႔ခ် ေပးေရး မွာ ျပႆနာေပါင္းစုံ၊ အခက္အခဲေပါင္းစုံနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကုိ အၾကီးအက်ယ္ ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ပညာေရးဆုိင္ရာ ဥပေဒေတြဟာလည္း အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တုိးတက္ေကာင္းမြန္ လာေအာင္ ျပဳျပင္ခဲ့တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ ပညာေရးစနစ္မွာ “National Education Act : An Education Reform Act for Future Development of the Thai People” အရ ပညာေရးဆုိင္ရာ စည္းမ်ဥ္း၊ ဥပေဒသစ္ေတြကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သလုိ၊ ပညာေရးကုိ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္အျဖစ္ အေလးအနက္ အားေပးမႈေတြ ျပဳလုပ္လာခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပုံအသစ္မွာ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္တခုကုိလည္း အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခဲ့တာ ထူးဆန္းစြာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္အရ ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံၾကမယ့္ သူေတြဟာ အနည္းဆုံး အဆင့္ျမင့္ ပညာဘြဲ႔ရရွိသူ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ျပ႒ာန္းထားတာပါ။

အဲဒီ ဥပေဒသစ္ကုိ ထုိင္း ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒမွာ အခုလုိ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ “The proportional representation party list system was aimed at deterring vote-buying, strengthening the party system, and increasing the quality of candidates. MPs were required to have a bachelor's degree. In order to prevent last-minute party switching, MPs were required to be registered members of political parties at least 90 days before the election date. An independent Election Commission was established. Votes for House elections were counted at a central site in each province rather than at each polling station. This reform made it more difficult for village canvassers to evaluate the effectiveness of vote-buying.”

ဒီေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္ဟာ “ဆုိက္ကားသမား၊ တရားသူၾကီး မလုပ္သင့္” ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဆုိလုိထားတာေၾကာင့္ တကယ္ပဲ ျဖစ္သင့္တဲ့ အခ်က္၊ နမူနာယူသင့္တဲ့ အခ်က္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ ဥပေဒသစ္နဲ႔အတူ ထုိင္းပညာေရးဝန္ၾကီးဌာနက ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံၾကမယ့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာဘြဲ႔ မရေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ အထူး စာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ တကၠသုိလ္ ပညာေရးအတြက္ ညေနေက်ာင္းေတြကုိ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ လုံၿခံဳေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးတုိ႔ကုိ အဓိကထား တည္ေဆာက္သြားႏုိင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။

ဥပေဒသစ္ကုိ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒမွာ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းခဲ့ရာမွာ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြအၾကား ကနဦးမွာ အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးမႈေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ ထုိင္းျပည္သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ အျပည့္အဝ ရခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြနဲ႔ အစဥ္အၿမဲ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနၾကတဲ့ ထုိင္းလႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကလည္း သေဘာတူေထာက္ခံခဲ့ၾကသလုိ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ပညာေရး ျပႆနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြကုိ ထုိင္းပါလီမန္မွာ အေလးအနက္ထား ေဆြးေႏြးလာခဲ့ၾကတယ္။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ထုိင္းအစုိးရနဲ႔ ထုိင္းဘုရင္တုိ႔ရဲ႕ ထုိင္းပညာေရးကုိ အားေပးလုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ေနထုိင္ၾကတဲ့ ဘယ္လိုကေလးငယ္မဆုိ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရွိလာေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကုိ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြရဲ႕ ပညာေရးကုိ လမ္းေၾကာင္းပြင့္လာေစခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ပညာေရးတာဝန္ခံေတြ၊ ေစတနာအေလ်ာက္ လာေရာက္ထမ္းေဆာင္ ေပးေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အစဥ္တစုိက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့မႈေတြေၾကာင့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း ေနထုိင္သူေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း ၉ ေက်ာင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ နအဖ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈသက္တမ္း ရွည္လာေလ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေအာက္မွာ ေနထုိင္ေနၾကရတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ဦးေရေတြ တိုးလာေလမုိ႔၊ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကို ေရႊ႔ေျပာင္းလာေရာက္လုပ္ကုိင္သူ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ဦးေရဟာလည္း တေန႔တျခား တိုးလာခဲ့တယ္။ လက္ရွိ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြ သိန္းခ်ီ ရွိေနသလို၊ စီးပြားေရးအရ ေ႐ႊ႔ေျပာင္းအလုပ္လုပ္ၾကသူေတြလည္း ၄ သန္းေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ၊ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေတြဟာလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပုိမ်ားလာပါတယ္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း ၆၇ ေက်ာင္း ရွိေနပါၿပီ။ လက္ရွိ ပညာသင္ၾကားေနသူ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ၁ဝ,ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိၿပီး၊ ဆရာ ဆရာမ ၅ဝဝ ေက်ာ္က ပညာသင္ၾကား ပုိ႔ခ်ေပးေနၾကပါတယ္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာသုေတသနလုပ္ေနတဲ့ ထုိင္းပညာေရးဌာနနဲ႔ အစုိးရမဟုတ္တဲ့ ပညာေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ အစီရင္ခံစာအရ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ တပ္ခ္ခ႐ုိင္ အနီးတဝုိက္မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း ေနထုိင္သူ ကေလးငယ္ ၂ဝ,ဝဝဝ ေက်ာ္ဟာ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ေသးေၾကာင္းနဲ႔ ကေလးငယ္ေပါင္း ၄ဝဝဝ ေက်ာ္ကေတာ့ မဲေဆာက္ ထုိင္းစာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ၾကားေနေၾကာင္း သိရပါတယ္။

လာမယ့္ႏွစ္ အနည္းငယ္မွာေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမဳိ႕အနီး႐ွိ အုံးဖ်ံေဒသ အနီးတဝုိက္မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြ အဆင့္ျမင့္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ဖုိ႔ ထုိင္းဘုရင္မိသားစုနဲ႔ ထုိင္းပညာေရးဌာနတုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတခုကုိ ကမကထ ကူညီဖြင့္လွစ္ေပးမယ္လုိ႔ ဝမ္းသာစရာသတင္း ၾကားခဲ့ရတယ္။ တကယ္ ဒီသတင္းအတုိင္း ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆုိရင္ အုံးဖ်ံေဒသ အနီးတဝုိက္ ကီလုိမီတာ ၂ဝဝ အဝန္းရွိ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြ အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ လာေရာက္ဆည္းပူးခြင့္ ရရွိႏုိင္မယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူဦးေရ တုိးတက္မ်ားျပားလာေနသလို၊ ကေလးငယ္ေတြ ရဲ႕ အနာဂတ္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခက္အခဲေတြလည္း ပုိမုိရင္ဆုိင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ေနာင္ ၅ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း အဓိက ရင္ဆုိင္ရမယ့္ အခက္အခဲေတြကေတာ့ -

• (၁) ေက်ာင္းေတြ ဆက္လက္ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ဆက္လက္ရပ္တည္ဖုိ႔ ေငြေၾကးဆုိင္ရာ အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Funding For Existing Schools and Building New Schools)
• (၂) စာသင္ေက်ာင္းပုံစံနဲ႔ ကုိက္ညီရမယ့္ အဆင့္မီ ပညာေရးဆုိင္ရာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြ လုိအပ္မႈ အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ ဆုိလုိတာက အထက္တန္းပညာကုိ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့သူဟာ ထုိင္း (သုိ႔) ႏုိင္ငံတကာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြကုိ ဝင္ခြင့္ရႏုိင္ဖုိ႔ GED စာေမးပြဲအဆင့္ကုိ ေျဖဆုိႏုိင္ရမယ့္သူ ျဖစ္သင့္တယ္။ (Aid For School Facilities)
• (၃) မ်ားျပားလာတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ တူညီတဲ့ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းတခု ျဖစ္ေပၚလာေရးမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္။ (Have Same Curriculum)
• (၄) အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ ဆက္လက္သင္ၾကားခြင့္ ရရွိႏုိင္ေရးေတြမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Difficulties of Further Higher Studies)
• (၅) ေက်ာင္းၿပီးေနာက္ အလုပ္အကုိင္ ရွာေဖြမႈမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Careers Job Search/ Job after Graduation)
  

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခက္အခဲ၊ အက်ပ္အတည္းမ်ဳိးစုံကုိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာပညာေရး တာဝန္ခံေတြအေနနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္သြားႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အနာဂတ္မွာ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကမယ့္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ဟာ ႏုိင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္တာမုိ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အားလုံးကလည္း မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဝုိင္းဝန္းပံ့ပုိးေပးၾကပါစုိ႔။



ဤေဆာင္းပါးတြင္ ပါ၀င္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ကုိ ၀ုိင္း၀န္းစုေဆာင္း ေပးခဲ့ၾကၿပီး၊ ပညာကုိ သဒၶါၾကည္ျဖဴစြာ ေပးလႉ၍ ေစတနာၿဖင့္ သင္ၾကားပုိ႔ခ် တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေပး ေနၾကသည့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ၿမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း ေနထုိင္သူမ်ား၏ ပညာေရး တာ၀န္ခံ ကုိမင္းမင္း ႏွင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ၿမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း ေနထုိင္သူမ်ား၏ ပညာေရး တာ၀န္ခံ ဂ်ိဳးဇတ္ဆာရာနီတုိ႔ ကုိ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း။




Rest of your post

ၾကယ္ေတြ ေၾကြေနတဲ့တုိင္းၿပည္

သူတုိ႔၏ဘ၀ဇတ္သိမ္း -"စစ္အာဏာသိမ္းခဲ့သည့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔က ေသနတ္မွန္ထားေသာ ေက်ာင္းသူေလးကို သယ္ယူေျပးလႊားေနသည့္ ေဒါက္တာ ေစာလြင္ႏွင့္ ေဒါက္တာ မင္းသိန္း "

-ခင္ၿငိမ္းသစ္-
ဧရာ၀တီ
၀၉.၁၈.၂၀၀၉


ၾကယ္ဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ အလင္းေရာင္ရွိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေနရာဟာ ျမင့္မားတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးပဲ။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္တဲ့ ညေတြဆိုရင္ အေရာင္လက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေတြဟာ စိန္ေတြလိုပဲ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေနတယ္ဆိုတာ လူတိုင္း သိၾကသလို၊ ျမင္လည္း ျမင္ဖူးၾကပါတယ္။

က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ ရွိတဲ့လူငယ္မ်ားစြာဟာလည္း ၾကယ္ေတြလိုပါပဲ။ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္း အထင္အရွားရွိၾကတယ္။ ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္တယ္။ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတာက အဲ့ဒီၾကယ္ ေတြဟာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ေၾကြေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မက ၾကယ္ေတြ ေၾကြေနတဲ့ တိုင္းျပည္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။

၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ ေန႔က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူတိုင္းျမင္ဖူးျပီးသား ျဖစ္တဲ့ ဓာတ္ပံု တပံု အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီ ဓာတ္ပုံက ေသနတ္မွန္ျပီး ဒဏ္ရာရေနတဲ့ အက်ႌအျဖဴ လံုခ်ည္အစိမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသူေလးကို ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴ၀တ္ ထားတဲ့ ဆရာ၀န္ႏွစ္ဦးက ဆြဲေျပးေနတဲ့ပံုပါ။ ဒီဓာတ္ပံုကိုမျမင္ဘူးတဲ့လူမရွိပါဘူး။ ျမင္တဲ့လူတိုင္း ခံျပင္းေဒါသ ျဖစ္ၾက ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုထဲက ဆရာ၀န္ႏွစ္ဦး ဘယ္ကိုေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ သိတဲ့လူနည္းမယ္လို႔လည္း က်မထင္ပါ တယ္။

ေရွ႕ကေနေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ဆြဲမထားတဲ့ဆရာ၀န္ရဲ႕ နာမည္က ေဒါက္တာေစာလြင္၊ ေခါင္းကိုမထား တဲ့ ဆရာ၀န္က ေဒါက္တာမင္းသိန္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ပညာခြ်န္သူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေဒါက္တာေစာလြင္ဟာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္တုန္းက သဃၤန္ကြ်န္းတျမိဳ႕နယ္လံုးမွာ ပထမ ရခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အစ္မ ကလည္း ဆရာ၀န္ပါပဲ။

ေဒါက္တာမင္းသိန္းကလည္း ေဆးေက်ာင္းမွာ ထိပ္တန္းကေက်ာင္းသားပါ၊ သူ႔ညီ ကုိဝင္းသိန္းလည္း ဆရာ၀န္ တေယာက္ ပါပဲ၊ သူတို႔ရဲ႕ဖခင္ကလည္း ဌာနတခုကညႊန္ၾကားေရးမွဴး အဆင့္ရွိတဲ့သူပါ။

ေဒါက္တာမင္းသိန္းဟာ စစ္အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေတာခိုသြားခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား မ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး(ABSDF) မွာေဆးမွဴးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျပီး တာ၀န္နဲ႔ ျပည္တြင္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါ တယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ခင္ညြန္႔က ေတာတြင္းက ျပန္ေရာက္လာသူေတြအေနနဲ႔ န၀တ ကို သတင္းပို႔ဖို႔ လိုေၾကာင္း၊ သတင္းပို႔လာခဲ့လ်ွင္ အေရးမယူပါေၾကာင္း သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲကေန ေျပာတာေၾကာင့္စိုးရိမ္တတ္တဲ့ ေဒါက္တာမင္းသိန္းရဲ႕ အေဖက သူကိုယ္တိုင္စစ္ေဒသကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေဆးဖို႔ မေခၚခင္မွာ ေဒါက္တာ မင္းသိန္း က ေဒါက္တာ ေစာလြင္ကို သူတာ၀န္နဲ႔ ျပန္လာေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ ေဒါက္တာမင္းသိန္းကိုေမးျမန္း စရာရွိတယ္ဆိုျပီး ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။

တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိန္းကို ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းကေန ျပန္လာပို႔ေပးပါတယ္၊ မိဘေတြဆီ ေသခ်ာအပ္ႏွံသြားခဲ့ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း ေဒါက္တာ မင္းသိန္းတေယာက္ ေျခလက္ေတြေဖာေယာင္ျပီး ဆီးမသြား ႏုိင္ေတာ့ပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ကို၀င္းသိန္း (ေဒါက္တာ မင္းသိန္းရဲ့ညီ)က ေဒါက္တာ ေစာလြင္တို႔ ေမာင္ႏွမကို အေၾကာင္း ၾကားခဲ့ပါတယ္၊ ေဒါက္တာ ေစာလြင္ေရာက္လာေတာ့ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းက ေျပာျပပါတယ္။ သူ႔ကို ေထာက္လွမ္းေရး က ေဆးတလံုး ထိုးေပးလိုက္တယ္တဲ့၊ ဘာေဆးလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာဘူးတဲ့၊ သူအခုျဖစ္ေနတာေတြက အဲဒီ ေဆးေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုသူ ဗိုက္ၾကီးတင္းေနျပီး အသက္႐ႈရတာ ၾကပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ေဒါက္တာေစာလြင္နဲ႔ ကို၀င္းသိန္းကေဆးရုံတင္ဖို႔ စီစဥ္ေနစဥ္မွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရးက ေဆရုံတင္မယ္ဆိုရင္ စစ္ေဆးရုံကိုပဲ တင္ခြင့္ရွိေၾကာင္း၊ စစ္ေဆးရုံမွာကုသဖို႔ စီစဥ္ထားေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းက စစ္ေဆးရုံမွာဆိုရင္ ေဆးကုမခံႏုိင္ဘူးလို႔ဆိုျပီး အိမ္မွာပဲေနမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ေဒါက္တာ ေစာလြင္နဲ႔ ကို၀င္းသိန္းတို႔ကပဲ ကုသေပးခဲ့ပါတယ္။ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းဟာ ဘယ္ေဆး႐ုံကိုမွ တက္ေရာက္ကုသျခင္း မရွိခဲ့ဘဲေနာက္တေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။

ေဒါက္တာ မင္းသိန္းဆံုးလွ်င္ဆံုးျခင္း ေဒါက္တာ ေစာလြင္နဲ႔ ကို၀င္းသိန္းတို႔က သူတို႔ရဲ႕ ဆရာ ဆရာဝန္ႀကီး တဦးကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး အဲဒီ ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ ရင္ခြဲစစ္ေဆးခဲ့ၾကပါတယ္၊ အေျဖကေတာ့ ေက်ာက္ကပ္ အရမ္းႀကံဳ႕သြား တာတဲ့။ ေဒါက္တာ ေစာလြင္တို႔က မ်က္ျမင္သက္ေသ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကို သိသြားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးက ရင္ခြဲ စစ္ေဆးတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးကိုမေပါက္ ၾကားေစရပါဘူးဆိုျပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းခဲ့လို႔ ထိုးခဲ့ရျပီး ေဒါက္တာ ေစာလြင္က ေတာ့ ထြက္ေျပးခဲ့ရပါတယ္။

ေဒါက္တာ ေစာလြင္ထြက္ေျပးရတဲ့အတြက္ သူ႔ကို အားထားေနရတဲ့ ဆင္းရဲသားလူနာေတြ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကရတာ က်မမ်က္ျမင္ပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ေဒါက္တာေစာလြင္ေဆးခန္းမွာ က်မကူလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ ဆင္းရဲတဲ့လူနာေတြကို ပိုက္ဆံမယူတဲ့အျပင္ သူ႔ရဲ႕ေဆးဝါးေတြကိုပါ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ကင္ဆာ ေ၀ဒနာရွင္ တဦးကိုလည္း ေဆးဖိုး၀ါးခ အကုန္ခံျပီး ေဆးကုသ ေပးခဲ့တာက်မေရွ႕တင္ပါ။

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ထဲမွာ ေဒါက္တာ ေစာလြင္ေၾကာင့္ ပင္စင္ေပးခံခဲ့ရတဲ့ သူ႔ရဲ႕အေဖႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ တိမ္းေရွာင္ေနတဲ့ ေဒါက္တာေစာလြင္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္၊ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိတဲ့အတြက္ ေထာက္လွမ္းေရး ေမ့ေနေလာက္ျပီဆိုျပီး အစိုးရေဆးရုံမွာ အလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဧရာ၀တီတိုင္း ဘိုကေလးျမိဳ႕နယ္ အတြင္းက တိုက္နယ္ေဆးရုံတ႐ုံမွာ တာ၀န္က်ခဲ့ပါတယ္၊ အစပိုင္းမွာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး က မၾကာခဏ စစ္ေဆး ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထဲမွာ စစ္ေမးတာ ပိုစိပ္လာျပီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္လည္း ပိုျဖစ္လာပါတယ္၊ မခံႏုိင္တဲ့အဆံုးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခတၱ လြတ္ေျမာက္စဥ္မွာ ေတြ႔ရေအာင္ ခြင့္ယူျပီးရန္ကုန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အန္တီနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘိုကေလးကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘိုကေလးကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မ၀တ အတြင္း ေရးမွဴးက ေခၚလို႔သြားတဲ့အခါမွာ မ၀တ ရုံးခန္းတြင္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ၃ ေယာက္နဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတြ႕ဆံုခဲ့ ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေဒါက္တာ ေစာလြင္တေယာက္ ညွဳိးညႇဳိးငယ္ငယ္နဲ႔အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

အတူေနသူေတြရဲ့ ေျပာျပခ်က္အရ ေဒါက္တာ ေစာလြင္ဟာ စိတ္ဒုကၡေရာက္စရာရွိေနပံု ရပါတယ္၊ သိသိသာသာ စကားနည္းသြားတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ေမးရင္လည္း စကားလႊဲသြားျပီး ဘာမွေသခ်ာမေျပာခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို မေျပာတာကလဲဘယ္သူ႔ကိုမွ သူလိုမျဖစ္ေစခ်င္လို႔ မေျပာတာလို႔ ယူဆရပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ ခြင့္ဆက္ယူျပီး ပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္းေနပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္၂ ရက္အၾကာမွာ ဆရာ ေဒါက္တာ ေစာလြင္ အခန္းက တိတ္ဆိတ္ေနျပီး လႈပ္ရွားသံမၾကားရလို႔ အတူေနသူေတြက စိုးရိမ္ျပီး တခါးဖ်က္၀င္ခဲ့ရာ သ႔ူကိုယ္သူ ဆြဲၾကိဳးခ် သတ္ေသေနခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ ေသဆံုးရျခင္း အတြက္ က်မတကယ္ ႏွေျမာ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ ဆရာဟာ လူေတာ္လူေကာင္းတဦးပါ။

က်မတို႔ ဗမာျပည္မွာၾကယ္ေတြေၾကြေနပါတယ္၊ ဘယ္သူ႔မွာတာ၀န္ရွိပါသလဲ၊ အဖိုးတန္ သားေတြဆံုးရႈံးရတဲ့ မိဘ ေတြရဲ႕ခံစားခ်က္က ဘယ္ေလာက္မ်ားနာက်င္ေနမလဲ၊ က်မတို႔ရဲ႕အဖိုးတန္ လူငယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား ဆံုး႐ႈံးေနရဦးမွာလဲ……။

ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ အညၾတ သူရဲေကာင္းမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။

(ခင္ျငိမ္းသစ္သည္ မၾကာေသးခင္က ထိုင္း -ျမန္မာနယ္စပ္သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း တဦးျဖစ္သည္။)

(ဧရာ၀တီ အင္တာနက္ သတင္းစာမ်က္ႏွာမွ ျပန္လည္ေဖၚျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ http://www.irrawaddy.org/bur/index.php?option=com_content&view=article&id=1827:2009-09-18-08-37-06&catid=2:articles&Itemid=30)

ယခု ေဆာင္းပါးအား ဖတ္ရွဴႀကရေသာ ျပည္သူမ်ားထံမွ မွတ္ခ်က္မ်ားအားလည္း ျဖည့္စြက္ေဖၚျပအပ္ပါတယ္။

"တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဖိုးတန္ သူရဲေကာင္းေတြ ဆံုးရံႈးရတဲ႕ အတြက္ အရမ္း၀ မ္းနည္းမိပါတယ္ ..... ........ "

"ေဒါက္တာမင္းသိမ္းက ABSDF တက္ရင္း (၂၁၀)၊ ေစာထစခန္းကပါ။ အူးသုထ စခန္းမွာထဲက မုပ္ပလင္ေက်းရြာ ညတိုက္ပြဲမွာ သူက်န္ခဲ့တယ္။ လမ္းဆက္ေပ်ာက္ျပီး က်န္ခဲ့ပံုရတယ္။ သူက မ်က္မွန္ အထူၾကီးနဲ့။ အဲဒီတိုက္ပြဲက ရန္သူု အတြင္းစည္းထဲမွာ သြားျဖစ္ရတာ။ ျပန္အဆုတ္မွာ စစ္ေၾကာင္းက ၃ ပံု ကစဥ့္ကလား ကြဲထြက္လာျပီး စုရပ္မွာျပန္ဆံုတယ္။ ေဒါက္တာ မင္းသိမ္းဟာ သူ့နည္းသူ့ဟန္နဲ့ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ သူ့အသုဘကို ABSDF က ရဲေဘာ္တဦးက လွိဳ့၀ွက္ ေရာက္ရွိ အေလးျပဳႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။"

"အင္မတန္ကို နာၾကည္းခံျပင္း ေဒါသထြက္မိပါတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ပါတဲ့ လူငယ္ သံုးေယာက္လံုး လူ႔ေလာက မွာ မရွိေတာ့ေပမယ့္ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္ ေတြက ေတာ့ အရွက္မရွိ မင္းမူတုန္းပဲ။"

"ဒီဓါတ္ပုံကုိ ၿမင္တုိင္း အဲဒီ အထဲက ဆရာ၀န္ ၂ ေယာက္ ဘယ္မွာ မ်ား ေရာက္ေနၾကသလဲ လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေလး ရဲ႕ မိဘေတြ အတြက္ အၿမဲ ပဲ စိတ ္မေကာင္းဘူး။ ခု မွ အၿဖစ္မွန္ကုိ သိရလုိ႔ ေရးသား ေဖၚၿပေပးသူ ကုိ အသိအမွတ ္ၿပဳပါတယ္။ ဗုိလ္ခင္ညြန္႕ ဦးစီးတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဘယ္ေလာက္ ရက္စက္ ယုတ္မာ သလဲ ဆုိတာ သက္ေသပါ။ ဒါ သမုိင္းပါ။ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ မွတ္တမ္း ထားသင့္ပါတယ္ ။"

"ဗုိလ္ခင္ညြန္ ့အခု ၀တ္လည္ေနျပီေလ ......သူ ့ေခတ္တံုးက ေဆးေတြ သံုးတာ ေဆးထိုး ညွင္း သတ္ျဖတ္တာ ေတြကို က်မတို ့ၾကားဘူးပါတယ္ အခုလို တိတိ က်က် သတင္းေတြလည္း မသိခဲ့ရပါဘူး ....က်မ ဒီဓါတ္ပံုကို ျမင္တို င္းေဘးက ေဒါက္တ ာႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ ေနပါလိမ့္ လို ့ေတြးမိပါတယ္ ...အခုေတာ့ ရွင္းသြားပါဘူး အရမ္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အခုလို လူမသိ သူမသိ ...ညွင္းဆဲ သတ္ျဖတ ္ခံရတာေတြ စိတ္ဓါတ္ကို ဖ်က္ဆီး ခံရတာေတ ြ.... တိုင္းျပည္ အက်ိဳးျပဳ သားေကာင္းေတြကို သတ္တဲ့ ဒီ အာဏာရွင္ကို ေခတ္ အဆက္ဆက္ မ်ိဳးဆက္ အဆက္ဆက္ မုန္းတီးမိပါတယ္. ..... ဘယ္ေတာ့ မေၾကဘူး..... ဗုိလ္သန္းေရႊ အလွည့္ လာအံုးမွာပါ. ..."

"ျမင္ဖူးေနတာ ၾကာျပီ ဘယ္သူေတြလဲ ဆုိတာ မသိဘူး အခုလုိ သိရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ရင္ထဲမ ွာလည္း တကယ္ဘဲ့ ခံစားရတယ္ သူတို ့အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္"

"ေက်ာင္းသူေလးမွာ (မ၀င္းေမာ္ဦး - ေသဆံုးခ်ိန္မွာ ၁၆ႏွစ္၊ ဒဂံု အ.ထ.က (၁) ေက်ာင္းသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီဓာတ္ပံုေလးကို ျမင္ရတိုင္း ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္တဲ့ ေ၀ဒနာ တရပ္ကို ခံစားရပါတယ္။ ဒီဆရာ၀န္ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရံုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ ခံစားႏိုင္ပါတယ္။ ထပ္တူ ခံစားလို႔ရတယ္။ ဆရာ၀န္ ဆိုတာ လူ႕အသက္ တေခ်ာင္းကို ကယ္ဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားမွာေပါ့။ သူတို႔မွာ အေရာင္ မရိွဘူး။ အဆင္ းမရိွဘူးဗ်ာ။ ဆရာ၀န္ တေယာက္ဟာ ဆရာ၀န္ တေယာက္ရဲ႕ က်င့္၀တ္နဲ႔ ကူညီခဲ့တာ သူတို႔မွားလားဗ်ာ။ သူတို႔ အသက္ေတြ ဆံုးပါးရသည္ အထိ လုပ္တာေတာ့ တရား လြန္လြန္းတယ္ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတြက္၊ ဒီ့ထက္ ပို၍ ေျပာရရင္ လူမသိ၊ သူမသိ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားသူေတြ အားလံုးကို က်ေနာ္ ဒီေနရာက ဦးညႊတ္ လိုက္ပါတယ္ . . .။ သမိုင္း အေထာက္အထား ဒီဓာတ္ပံုေလး ကိုလည္း ၀ိုင္း၀န္း ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးၾကပါလို႔ ဒီေနရာကေမတၱာ ရပ္ခံလိုပါတယ္ ခင္ဗ်ား . . . "

"နအဖမ်ား သိေစရန္ - မင္းတို့ေၾကာင့္ တိုင္းၿပည္ရဲ. ပညာတတ္ေတြ ဆံုးရွုံးၿပီး အနာဂတ္ရဲ. ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ေလးေတြလည္း ေၾကြလႊင့္ ခဲ့ရတယ္"

"ဆရာ၀န္ ႏွစ္ဦးစလံုးကို ရုိေသစြာ အေလး ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ဒီပံုကို ေတြ႔ဖူးတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ခုမွ သိရတာပါ။ သိခြင့္ရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စိတ္ မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ တကယ့္ လူထု ဆရာ၀န္ေတြ ဆံုးရံႈးခဲ့ရတာပဲ"

"ရင္ထဲမွာ ဆို႕သြားပါတယ္.... တကယ့္ကို သမိုင္းရဲ႕ သားေကာင္းေတြ သားေကာင္ ျဖစ္သြားရျခင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္ရ ကိုယ္ယူခ်င္တဲ့ စိတ္ ရွိသူေတြ မ်ားေနသမွ် အဲလို ရင္နင့္စရာ အျဖစ္ေတြ ဆံုးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သမိုင္းရဲ႕ ဓါးစားခံေတြ ကိုစေတးေနတဲ့ သမိုင္းရဲ႕ တရားခံမ်ား ၊ ဆက္ႏြယ္သူမ်ား အဲလို ေဆာင္းပါးေလးေတြ ျမင္ႏုိင္ ဖတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။"

(နစ္ေနမန္းဘေလာက္) မွ ကူးယူေဖာ္ၿပသည္။




Rest of your post

စက္တင္ဘာေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး (၂ ) ႏွစ္ၿပည့္

Rest of your post

အနာဂတ္ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ား - အပုိင္း (၂ )

ေဆာင္းပါး
ျမတ္စုိး
အဂၤါေန႔၊ စက္တင္ဘာလ 15 ရက္ 2009 ခုႏွစ္ 14 နာရီ 57 မိနစ္

က်ေနာ္တုိ႔ We Fight We Win ရဲ႕ "Campaign For Burma Solidarity" ခရီးစဥ္အတြင္း ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ေ႔ရႊေျပာင္း အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြ စာသင္ၾကားေနၾကတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတခုကုိ သြားေရာက္ေလ့လာ၊ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။

ေက်ာင္းနာမည္ေလးက SAW ေက်ာင္းလုိ႔ ေခၚတယ္။ SAW (Social Action For Women) အဖြဲ႔က ဦးစီးၿပီး ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာေရးအဆင့္အားျဖင့္ မူလတန္းကေန အထက္တန္းေက်ာင္းအထိ ပညာသင္ေပးေနပါတယ္။ စုစုေပါင္း ေက်ာင္း ၃ ေက်ာင္းကို မဲေဆာက္မွာ ဖြင့္ထားပါတယ္။ SAW က ၾကီးမႉးဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေနရာ ၃ ေနရာမွာရွိတဲ့ အဲဒီ ေက်ာင္း ၃ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား ၃၅၂ ေယာက္ကုိ ဆရာ၊ ဆရာမ ၂၈ ေယာက္က သင္ေပးေနတာပါ။

SAW အဖြဲ႔ကေန ေ႔ရႊေျပာင္းအလုပ္သမားေတြနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ေက်ာင္းပညာေရးကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့အျပင္၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ အခမဲ့ က်န္မာေရးေထာက္ပံ့ကူညီမႈ၊ အမ်ဳိးသမီးေတြ အၾကမ္းဖက္ခံရမႈကေန အာကာအကြယ္ေပးမႈ၊ အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကုိ အကူအညီေပးမႈေတြ အပါအဝင္ တျခား လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကုိပါ ကူညီေဆာင္ရြက္ေနတာကုိ အင္မတန္မွ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

SAW မွာ အေျခအေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ မိဘမဲ့ကေလး ၈ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္ကုိ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလည္း ကေလးစစ္သားအျဖစ္ အသုံးခ်ခံခဲ့ရတဲ့၊ မေတာ္တရား အက်င့္ခံခဲ့ရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အပါအဝင္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေအာက္မွာ ႐ုန္းကန္ေနၾကတဲ့ ေ႔ရႊေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ ကေလးေတြ အရြယ္မ်ဳိးစုံကုိလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

Saw ေက်ာင္းပညာေရးတာဝန္ခံ ကုိမင္းမင္းက ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ခဲ့ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကုိ အခုလုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပပါတယ္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြက မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းပညာ သင္ၾကားရမယ့္ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြမွာ ရွိၾကရမယ့္ ကေလးေတြဟာ မူးယစ္ေဆးေရာင္းဝယ္သူေတြရဲ႕ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့သလုိ၊ လမ္းေဘးေစ်းဆုိင္နဲ႔ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားေတြမွာ အမႈိက္ေကာက္ေနရတဲ့ ဘဝေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနခဲ့ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကေလးေတြဟာ မိဘ ဘယ္သူလဲဆုိတာေတာင္ မသိရွိၾကေတာ့ဘူး၊ နအဖ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေခတ္ေအာက္မွာ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေအာက္မွာ ေနေနၾကရတဲ့ ဒီကေလးေတြဟာ အက်င့္စာရိတၱေတြ ပ်က္ျပားလာခဲ့ၾကတယ္''

''ဒီစြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြ၊ အကူအညီမဲ့ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းပညာေရး မတက္ႏုိင္တဲ့ ဒီကေလးေတြ၊ ကေလးစစ္သားအျဖစ္ အသုံးခ်ခံခဲ့ရတဲ့၊ မေတာ္တရား က်င့္ခံခဲ့ရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ လူကုန္ကူးခံခဲ့ရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကုိ အကာအကြယ္ေပးႏုိင္ဖုိ႔၊ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔နဲ႔ အေျခခံပညာေရးေတြ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္လာေအာင္ အကူအညီေပးဖုိ႔၊ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးေတြ ဆက္လက္သင္ၾကားႏုိင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းေတြကုိ ရရွိဖုိ႔ ဒီလုိေက်ာင္းေတြကုိ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရတာပါ”

SAW အထက္တန္းတန္းေက်ာင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္လုံးမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ အလင္းေရာင္တန္းေတြ ေတာက္ပလင္းလက္ေနတာဟာ အင္မတန္မွ အားရၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ေကာင္းခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢကုိ ဖြဲ႔စည္းေတာ့မယ္လုိ႔ လာေရာက္ေျပာျပေနတဲ့ ကေလးစစ္သားအျဖစ္ အသုံးခ်ခံခဲ့ရတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတဦးကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ အနာဂတ္မွာ ၾကယ္ပြင့္ေတြလုိ လင္းလက္ေတာက္ပဖုိ႔အတြက္ အားမာန္အျပည့္ရွိေနၾကတာကုိ ေတြ႔ရွိခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြဆုိတဲ့အတုိင္း ျဖဴစင္တယ္၊ ႐ုိးသားတယ္၊ ပြင့္လင္းတယ္၊ အားမာန္သစ္ ခြန္အားသစ္ အျပည့္အဝ ရွိေနၾကတယ္။

အနာဂတ္ ျမန္မာေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ကမၻာ့ေက်ာင္းသား၊ ထုိင္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္ေအာင္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းပညာမွတဆင့္ တျခား စိတ္ဝင္စားတဲ့ အတတ္ပညာေတြ၊ နည္းပညာေတြ၊ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာေတြကုိ ေလ့လာဆည္းပူးၾကဖုိ႔ အားေပးစကားေတြ ေျပာၾကားခဲ့သလုိ၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကုိ အျပန္အလွန္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆုိႏုိင္ခြင့္ ရခဲ့လုိ႔ အရမ္း ဝမ္းသာၾကည္ႏူးခဲ့ရတယ္။

ကုိေဇာ္ၿငိမ္းလတ္၊ ကုိမင္းမင္း အပါအဝင္ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာလည္း မိမိတုိ႔ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြလုိ ေစတနာအျပည့္အဝနဲ႔ စာသင္ေပးေနတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ မိမိတုိ႔ တတ္ေျမာက္ထားၾကတဲ့ ပညာေတြကုိ ကေလးငယ္ေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး ပညာကုိ သဒၶါၾကည္ျဖဴစြာ ေပးလႉတဲ့ ေစတနာ (သဒၶါဒါန) နဲ႔အတူ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ သမုိင္းမွာ တတ္ႏုိင္တဲ့ တာဝန္ေတြကုိ ေပးဆပ္ရင္း ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာေတြ႔ရလုိ႔ အင္မတန္မွ ဂုဏ္ယူဖုိ႔ ေကာင္းလွတယ္။

အမွန္ပါပဲ။ ပညာေရးဟာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ အဘက္ဘက္ကေန ယိုင္လဲခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဘံုးဘံုးက်မသြားေအာင္ ထိန္းႏိုင္ဖို႔ ႏုိင္ငံသားတိုင္း ပညာတတ္ေရး၊ ပညာသင္ႏိုင္ေရးဟာ ႏိုင္ငံတခုအတြက္ အေရးၾကီးလွတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ အနာဂတ္မွာ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကမယ့္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ဟာ ႏုိင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္တာမုိ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားအားလုံး မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဝုိင္းဝန္းပံ့ပုိးေပးၾကပါစုိ႔။



Rest of your post

Moe Thee Zun - Son of Burma

Rest of your post

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕က ဆန္လွဴပြဲ(႐ုပ္သံ)

Rest of your post

အနာဂတ္ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားအတြက္- အပုိင္း (၁ )

Supporting children who have fled Burma over the border into Thailand

က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ေ႔ရႊေၿပာင္းအလုပ္သမားမ်ားရဲ႕ ကေလးငယ္မ်ား စာသင္ၾကားေနၾကတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခုကုိ သြားေရာက္ေလ့လာ အားေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းနံမည္ေလးကေတာ့ ေစတနာေက်ာင္း လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား ၁၂၀ ေလာက္ စာသင္ၾကားေနတာကုိေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကေလး ငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္လုံးမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ အလင္းေရာင္တန္းေတြေတာက္ပေနတာဟာ အင္မတန္မွ အားရၾကည္ႏွဳးဖြယ္ရာေကာင္းခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ဟာ အနာဂတ္မွာ ၾကယ္ပြင့္ေတြလုိ လင္းေရာင္ေတာက္ပဖုိ႔အတြက္ အားမန္အၿပည့္နဲ႔ စာေပသင္ၾကားေနတာကုိေတြ႔ရွိခဲ့ရတယ္။ ကေလးငယ္ေတြဆုိတဲ့အတုိင္းၿဖဴစင္တယ္၊ ရုိးသားတယ္၊ပြင့္လင္းတယ္၊ အားမန္သစ္၊ ခြန္အားသစ္ အၿပည့္အ၀ရွိေနၾကတယ္။

ကုိၿပဳံးခ်ိဳ၊ မစၥစ္ အဲမလီ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမေတြဟာလည္းမိမိတုိ႔ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြလုိ ေစတနာအၿပည့္အ၀နဲ႔ စာသင္ၾကားေပးေနတာကုိေတြ႔ရတယ္။ မိမိတုိ႔တက္ေၿမာက္ထားၾကတဲ့ ပညာေတြကုိ ကေလးငယ္ေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး ပညာကုိ သဒၶါၾကည္ျဖဴစြာ ေပးလွဴတဲ့ ေစတနာ (သဒၶါဒါန) နဲ႔အတူ သင္းၾကားပုိ႔ခ်ေပးေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ ၿဖတ္သန္းေနတဲ့ သမုိင္းမွာ သူတုိ႔ေပးဆပ္ၾကယင္း အားတက္သေရာ္ တက္ႏုိင္တဲ့တာ၀န္ေတြကုိ ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာေတြ႔ရလုိ႔ အင္မတန္မွ ဂုဏ္ယူဖုိ႔ ေကာင္းလွတယ္။

အမွန္ပါပဲ။ ပညာေရးသည္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ အဘက္ဘက္မွ ယိုင္လဲ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဗုံးဗံုး က်မသြားေအာင္ ထိန္းႏိုင္ရန္ နိုင္ငံသားတိုင္း ပညာတတ္ေရး၊ ပညာသင္ႏိုင္ေရးသည္ ႏိုင္ငံတခုအတြက္ အေရးၾကီးလွသည့္ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ အနာဂတ္မွာ တုိင္းၿပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြၿဖစ္လာၾကမဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ၿဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ဟာ ႏုိင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ တာ၀န္ၿဖစ္တာမုိ႔ ၿပည္ပေရာက္ ၿမန္မာႏုိင္ငံသားအားလုံး မိမိတုိ႔ တက္ႏုိင္သေလာက္ ၀ုိင္း၀န္းပံ့ပုိးေပးၾကပါလုိ႔။





Rest of your post

Daw Aung San Suu Kyi named Amnesty International's Ambassador of Conscience

Burmese opposition leader Daw Aung San Suu Kyi has been awarded the 2009 Amnesty International Ambassador of Conscience award. The announcement was made by Irish rock band U2 in Dublin on Monday night.

U2's lead singer Bono announced Daw Aung San Suu Kyi's award before the band performed the song 'Walk On', which they have dedicated to her on every night of their '360 Degrees' tour.

"Her crime is that if she were to participate in elections, she'd win," Bono told the crowd. "This week, the brutal force that has her incarcerated will decide in a mock trial if she will spend the next five years in a prison. We must not stand by as she is silenced again. Now is the time for the UN and the entire international community to speak with one voice: Free Aung San Suu Kyi."

Bono was joined on stage for the song by dozens of Amnesty International activists wearing masks of the Burmese pro-democracy leader, in front of a capacity crowd of 80,000.

"It was a tremendously powerful event," said Amnesty International Ireland Executive Director Colm O'Gorman. "The crowd was visibly uplifted by the band's message of support for Aung San Suu Kyi and for human rights."

Amnesty International Secretary General Irene Khan said that Daw Aung San Suu Kyi remained "a symbol of hope, courage and undying defence of human rights, not only to the people of Myanmar but to people around the world."

Daw Aung San Suu Kyi, leader of the National League for Democracy, is one of over 2,100 people currently imprisoned in Myanmar for their political beliefs. She has been detained for over 13 of the past 20 years, mostly under house arrest.

Her house detention order was set to expire on 27 May 2009 but she was arrested and placed on trial on 18 May for violating the terms and conditions of her house arrest . The trial concluded on 28 July and a verdict is expected soon. If convicted, she could face up to five years in jail.

Vaclav Havel, who received the inaugural Ambassador of Conscience Award in 2003, said: 'I know from my own experience that international attention can, to a certain extent, protect the unjustly persecuted from punishments that would otherwise be imposed.
"That is why, shortly after I was elected President [of the Czech Republic], I nominated Mrs Suu Kyi for the Nobel Peace Prize. Goodness knows what would have happened if her fate had not been highlighted, as it is again today."

The Ambassador of Conscience Award, now in its sixth year, is Amnesty International's most prestigious award. It recognises exceptional leadership in the fight to protect and promote human rights. Past winners of the award include U2, Peter Gabriel, Nelson Mandela and Mary Robinson.



Rest of your post