မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ မွ အၿပန္လမ္း

-ၿမတ္စုိး-
၀၉.၂၅.၂၀၀၉


ဒီၿမိဳ႔ေလးကိုျပန္မေရာက္တာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာလွပါၿပီ။ ကုိယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြေဟာင္း၊ ေက်းဇူးရွင္ေဟာင္း ေတြၿဖစ္ၾကတဲ့ မေနာ္စာကေလးတုိ႔ ၊ အန္တီခ်စ္ဆုိင္တုိ႔ ၊ ကုိေက်ာက္ခဲ တုိ႔မိသားစု တုိ႔ကုိ လည္း ေတြ႔ခ်င္လွသည္။ က်ေနာ္၊ ေဒေ၀ၚ၊ စိန္ထြန္း၊ တတုိင္းေမႊး၊ ၀င္းေအာင္၊ေက်ာ္စြာ၊ေအာင္ထြန္း၊ မုိးေက်ာ္ၾကီး၊ ထူးအိမ္သင္တုိ႔ တေန႔ ဘတ္၄၀ နဲ႔ ေၿမတူး အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာက္စီကုမၸဏီရဲ႕ တုိက္တန္း ေနာက္က ေနရာေဟာင္း ေလး ကုိလည္း ၿပန္လည္ေတြ႔ခ်င္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံး ေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ေဆးရုံေဟာင္းေနရာေလးကုိလည္း ၿပန္ၾကည့္ခ်င္မိသည္။ ရိွသမွ် အလုပ္ေတြကို တရပ္နား၊ ကင္မရာတစ္လုံးကုိ ကုိင္ၿပီး ဒုတိယ က်င္လည္ခဲ့ရာ ေမြးရပ္ေျမကုိ ေရွာက္ၾကည့္ဖုိ႔ ဆုိက္ကယ္တစ္စီးၿဖင့္သာ အေသာႏွင္ခဲ့သည္။ ဒီလုိ အလည္ ျပန္လာ ခဲ့တဲ့ ဒုတိယ ၾကီးၿပင္ခဲ့တဲ့ ေမြးရပ္ေျမ လုိဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ပင္ၿဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကုိ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

ယခင္က မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကုိ ၿမန္မာ လူစိမ္းတစ္ေယာက္၀င္လာရင္ သိသာထင္ရွားသည္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ပုဆုိး၊လုံခ်ည္တုိ႔ႏွင့္ ေတြ႔ရခဲသည္။ ကရင္လူမ်ိဳး လွပ်ိဳၿဖဴေတြ၊ လူပ်ိဳေပါက္ေတြ ကုိ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ကုန္စုံဆုိင္ေတြမွာ ေတြ႔ရတက္သည္။ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြ၊ ထုိင္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကုိ လမ္းခြဆုံတုိင္းမွာ ေတြ႔ရတက္သည္။ လမ္းပုံးပြဲေတြကုိ လူစည္ကားရာ ရပ္ကြက္ေတြမွာ အၿမဲဆုိသလုိေတြ႔ရတက္သည္။

ယခုေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ေတာ့။ ရန္သူ႔ လူလား၊မိတ္ေဆြေတြလား ခြဲ၍မရ။ ကရင္လူမ်ိဳး လွပ်ိဳၿဖဴေတြ၊ လူပ်ိဳေပါက္ေတြ ကုိလည္း ထုိင္းစတုိးဆုိင္ၾကီးေတြမွာ မေတြ႔ရသေလာက္ ၿဖစ္ေနသည္။

မဲေဆာက္လမ္းမေတြေပၚမွာ အစၥလာမ္ဘာသာ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာေရး သင္တန္းေက်ာင္း မွ စာသင္သားမ်ား ႏွင့္ ပုဆုိး၊လုံခ်ည္တုိ႔၀တ္ထားၾကတဲ့ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ပုရြဲဆိတ္အုံေတြ လုိပင္ ေနရာအႏွံအၿပား မွာ ေတြ႔လာရသည္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ဟာ ၿမိဳ႕ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြသာ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြၿဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ၿမန္မာလူမ်ိဳး သိန္းနဲ႔ခ်ီ ေနထုိင္ ေနၾကတဲ့ ဒီၿမိဳ႕ ေလးကုိ ၿမန္မာၿမိဳ႕ လုိ႔ပင္ေခၚဆုိရ မေလာက္ ၿဖစ္ေနသည္။ မဲေဆာက္ေစ်းၾကီး၊ ေစ်းသစ္မွာ ေရာင္းသူ၊ ၀ယ္သူေတြ ဟာ ၿမန္မာေတြၾကီးပင္ၿဖစ္ေနသည္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ မွာ ႏွစ္ခ်ီေနထုိင္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ခံတစ္ဦးက ရွင္းၿပသည္။

“ကရင္လူမ်ိဳးလွပ်ိဳၿဖဴေတြ၊ လူပ်ိဳေပါက္ေတြ ႏွင့္ မိသားစုေတြဟာ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ၊ ၿပည္ပႏုိင္ငံေတြကုိ သြားေရာက္ေရ႔ႊေၿပာင္းေနထုိင္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ခံ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ အစုိးရလုပ္ငန္းေတြ၊စတုိးဆုိင္ၾကီးေတြ၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကုိင္ၿပီးၿမိဳ႕ၿပင္ေတြမွာ ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘန္ေကာက္လုိ ၿမိဳ႕ၾကီးေတြလုိ သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ လစာနည္းနည္းနဲ႔ ခုိင္းလုိ႔ရတဲ့ ၿမန္မာႏုိင္ငံက ေ႔ရႊေၿပာင္းအလုပ္သမားေတြနဲ႔ အစားထုိးခဲ့ၾကတယ္။”

တူညီတဲ့အေလ့အက်င့္တစ္ခုကုိေတာ့လည္း ဆက္လက္ ေတြ႔ရေသးသည္။ ရဲ ႏွစ္ေယာက္ ဆုိက္ကယ္စီးၿပီး၊ လူစီကားတဲ့ ေနရာေတြ မွာ တရားမ၀င္ လာေရာက္ေနထုိင္ေနၾကတဲ့ ၿမန္မာေတြကုိ လုိက္လံဖမ္းဆီး ေငြေတာင္းေနတက္တာကေတာ့ ဆက္လက္ေတြ႔ၿမင္ေနရဆဲပါ။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြၾကီးပင္ တရား၀င္ေနထုိင္ခြင့္ မွတ္ပုံတင္ လူနဲ႔အတူမပါလာ၍ အဆစ္ပါသြား ေသးသည္။ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ ေပးလုိက္၍ အဆင္ေၿပသြားခဲ့သည္။

ဒါနဲ႔ တုိးတက္ေနတာေလးေတြလည္းေတြ႔ရွိရသည္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တဘက္ကမ္း ၿမန္မာႏုိင္ငံၿမ၀တီၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ အႏွိပ္ခန္းေတြ၊ ၿပည့္တန္ဆာခန္းေတြ၊ မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္မႈေတြကုိ ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ၾကားသိခဲ့ရသည္။

စစ္ကြ်န္ေအာက္က ၿမန္မာၿပည္သူတုိ႔၏ ဆင္းရဲမြဲေတေနမႈ
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆင္းရဲသား ၿမန္မာၿပည္သူတခ်ိဳ႕ ဟာ ဆန္ကြဲဆန္ၿပဳတ္ စားေနၾကရတာကုိ ကြ်န္ေနာ္တုိ႔ ၿမင္ေတြ႔ခဲ့ၾကရတယ္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆင္းရဲသား ၿမန္မာၿပည္သူတခ်ိဳ႕ ဟာ အမႈိက္ပုံက အစားအစာေတြကုိ ရွာေဖြစားေနၾကရတယ္ ဆုိတာ ကြ်န္ေနာ္တုိ႔ ၿမင္ေတြ႔ခဲ့ ၾကရတယ္။ ၂၀၁၀ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဆင္းရဲသား ၿမန္မာၿပည္သူတခ်ိဳ႕ ဘာေတြကုိ စားတာ ၿမင္ၾကရမလဲ?။

ဒီလုိ အက်င့္ဆုိးေတြ၊ ဒုစရုိက္မႈေတြ တုိးတက္မႈေတြဟာ နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္လုံးမွာ ၿဖစ္ပ်က္ေနသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ အတူခရီးသြားခဲ့တဲ့ အသိမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေၿပာၿပတာေလးကုိ သြားသတိရမိသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဆီြဒင္ႏုိင္ငံသား ညီအကုိ ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္းႏုိင္ငံ ရေႏွာင္းကေနတဆင့္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ကုိ သြားေရာက္လည္ပတ္ ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ နဲ႔ ကူးသြားစဥ္လမ္းတေလွ်ာက္မွာပဲ၊ ၿမန္မာဘက္ကမ္း ေရာက္ရင္ မူးယစ္ေဆး၀ါးယူမလား၊ အႏွိပ္ခန္းသြားမလား၊ ၿပည့္တန္ဆာေတြနဲ႔ အသုံးေတာ္ ခံလုိ သလား ဆုိတဲ့ လားေပါင္းစုံနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးၿမန္းၿခင္းခံခဲ့ရတယ္ လုိ႔ဆုိသည္။ ၿမန္မာဘက္ က လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရုံးခန္း အနားေရာက္ေတာ့ အရက္န႔ံေတြထြက္ေနတဲ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္လူငယ္တစ္ဦးက အတင္းလာေခၚၿပီး၊ အနီးနားရွိ ၿမင္ေနရတဲ့ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးရုံးကုိ ပုိ႔ေပးၿပီး ဘတ္ေငြ ၁၀၀ ေပးရမယ္လုိ႔ ေၿပာသည္။ အကူအညီ မလုိပဲနဲ႔ အတင္းအဓၶမ ေငြေတာင္းလုိ႔ သူနဲ႔ အေၿခအတင္ၿဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလူငယ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ ရဲေတြ၊ လ၀က ဆုိတဲ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ က လူေတြကလည္းၿမင္သည္။ မ်က္ႏွာေတြ ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးနဲ႔ မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနၾကလုိ႔ ေနာက္ဆုံး ဘတ္ေငြ ၄၀ ေပးၿပီး၊ အၿမန္ၿပန္လာ ခဲ့ၾကေတာ့ တယ္လုိ႔ ဆုိသည္။ ဒီလူငယ္ဟာ ဘတ္ေငြ ၄၀ ကုိင္ၿပီး နီးရာ အရက္ဆုိင္ထဲကုိ ၀င္သြားတာေတြ႔ရတယ္လုိ႔ ေၿပာၿပဘူးသည္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိ လာလည္တဲ့ ႏုိင္ငံၿခားသားေတြ ဟာ ဒီလုိအေမးခံရေတာ့ သူတုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္မဲ့ ႏုိင္ငံဟာ ဘယ္လုိ ႏုိင္ငံလည္းဆုိတဲ့ ေမးခြန္းထုတ္စရာေတြၿဖစ္လာ ခဲ့တယ္လုိ႔ၿပန္ေၿပာၿပတယ္။ ဒါေတြဟာ နအဖ စစ္အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ေတြ ေၿပာေနတဲ့ နယ္စပ္ေဒသဖြံံံ႔ၿဖိဳးမႈ ေတြလား ဆုိတာေမးခြန္း ထုတ္စရာ ၿဖစ္လာသည္။

ေနာက္ထပ္ တုိးတက္မႈကေတာ့ အစိုးရ မဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔ အစည္းလုိ႔ ေခၚၾကတဲ့ “အင္ဂ်ီအို” ေတြ၊ “အိုင္အင္ဂ်ီအို”ေတြ ပါပဲ။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ဆြစ္ဇလန္လူမ်ိဳးတစ္ဦးဟာ အင္ဂ်ီအုိ ရုံးခန္းေတြလုိ႔ ယူဆရတဲ့ ရုံးခန္းေတြကုိ ၿမင္တုိင္း သူ႔အတြက္ အလုပ္ရွိသလားလုိ႔ လုိက္ေမးေနတာကုိ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဒါကုိ ၾကည့္ၿခင္းၿဖင့္ အင္ဂ်ီအုိ ေတြဟာ မႈိပြင့္ေတြလုိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ေနရာအႏွံ႔အၿပားမွာေတြ႔ရသည္။ လမ္းတုိင္းမွာ သူတုိ႔ ရုံးခန္းေတြနဲ႔ မကင္းႏုိင္ပါဘူး။

ေနာက္တုိးတက္မႈတစ္ခုက တရား၀င္လူကုန္ကူးေနၾကတဲ့ အခြန္အေကာက္ ပါ။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန မဲေဆာက္ထိ ဘတ္ေငြ တစ္ေသာင္း ခုႏွစ္ေထာင္ကုန္က်ခဲ့ရတယ္လုိ႔ တရား၀င္ လာေရာက္လုပ္ကုိင္ေနၾကတဲ့ ေ႔ရႊေၿပာင္းအလုပ္သမားေတြက ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကသည္။ ဥပမာ- ကားရဲ႕ ေရ႔ွခန္းက စီးရင္ ဘတ္ ၆၀၀၀၊ ေနာက္ခန္းက စီးရင္ ဘတ္ ၄၀၀၀၊ မွတ္ပုံတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္းမၿပႏုိင္ရင္ ဘတ္ ၂၀၀၀ ကေန ၆၀၀၀ ၊ တစ္ခါလာဘူးရင္ ၁၀၀၀၊ တစ္ခါမွ မလာဘူးရင္ ၂၀၀၀ ကေန ၃၀၀၀ စသၿဖင့္ ဆက္ေၾကးသဖြယ္ ေပးၾကရသည္။ယခင္ကထက္ ပုိၿပီး ကုန္က်ေနတယ္လုိ႔ဆုိသည္။

“ယခင္က ဂိတ္ေၾကး ေတြကုိ ၀ါးလုံးေတြတားၿပီး ဌာနဆုိင္ရာ အသီးသီးက ေကာက္ခံ ေနၾကတာ၊ အခုဆုိရင္ ၀ါးလုံးေတြ လမ္းတေလွ်ာက္ တားတာ ပုိလာတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ အခုဆုိ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ၿမ၀တီအထိ ၁၅ လုံး၊ အလုံး၂၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားတဲ့ သူေတြ၊ ဒီေကဘီေအ၊ စသၿဖင့္ တဖြဲ႔ တစ္လုံး တားၿပီး ဆက္ေၾကးသဖြယ္ ေကာက္ခံ ေနၾကတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ၀ါးလုံးတစ္လုံးကုိ ေက်ာ္ဖုိ႔ ဘတ္ ၅၀၀ ကေန ၁၀၀၀ ထိ ပါလာတဲ့ကုန္ပစၥည္းေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေပးၾကရတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ၿပန္ရင္လည္း ေပး၊ သြားရင္လည္း ေပးရမုိ႔ မဲေဆာက္ေရာက္ရင္ ႏွစ္ ႏွစ္ ကေန သုံးႏွစ္ေလာက္ထိ မွ မၿပန္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။ဒါေပမဲ့ လူၾကီးေတြလုိ႔ ဆုိသူေတြလာရင္ ဒီ၀ါးလုံးေတြမရွိၾကေတာ့ဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။”

ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ တုိးတက္မႈတစ္ခုကေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွ တဆင့္ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ တင္သြင္းေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြကုိ တင္ပုိ႔ေနၾကတဲ့ ထရပ္ကားၾကီးေတြ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ တဘက္ကမ္းမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တန္းစီေနၾကတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလုိ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူၿပီး တင္သြင္းေနတဲ့ ဇိမ္ခံကားေတြအတြက္ ႏုိင္ငံပုိင္ေငြနဲ႔ ဘယ္လုိ ေလာင္စာဆီေတြ ၀ယ္ယူမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ႏုိင္ငံပုိင္ေငြေတြ ကုိ သုံးစြဲရမလဲဆုိတာ ကေတာ့ ေတြးမရဲတက္ေအာင္ပဲ။ ၿမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဓာတ္ဆီေစ်းဟာ ဘာေၾကာင့္ ကမၻာ့ေပါက္ေစ်းထက္ၾကီးေနလဲဆုိတဲ့ အေမးဟာ ေၿဖစရာမလုိတဲ့ေမးခြန္းေတြ ၿဖစ္လာသလုိ၊ နယ္စပ္ေဒသမွာ တာ၀န္က်ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ နအဖ စစ္တုိင္းမွဴးတုိ႔ ၊ အရာရွိေတြဟာ ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ စကားၾကား ရတာဟာ တေစၦသူရဲေတြကုိ ပုရိတ္တရားေတာ္ ရြက္ၿပခံေနရတာလုိ သူတုိ႔ေတြၾကားေနရလုိ႔ ၾကားၿခင္ၾကမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ပါသည္။ အာဏာရွင္ စံနစ္ ရဲ႕ သစ္ဖု၊သစ္ဥေတြ ကုိ အလြန္ သေဘာေတြ႔ေနၾကမွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္သည္။

“တရား ဥပေဒ၏ အထက္တြင္ မည္သူမွ် မရွိေစရ လုိ႔” နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းေအာင္ အေၿပာေကာင္း တဲ့ ေရႊမန္းလည္း အခုေတာ့လည္း အက ကေတာ့ ခ်ိဳမုိင္မုိင္ၿဖစ္ေနၿပီလား ဆုိတာကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ ၿပန္ေၿဖရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။

ဒီလုိနဲ႔ အၿပန္လမ္းကုိ အေတြးေပါင္းစုံနဲ႔ ၿပန္လာခဲ့တယ္။ အခန္းေရာက္လုိ႔ တီဗြီကုိ ဖြင့္လုိက္ခ်ိန္ မွာ ၿမ၀တီ တီဗီြ (ရုပ္ၿမင္သံၾကား)အစီအစဥ္ၿဖစ္ေနလုိ႔ ခဏတာ ၾကည့္ရွဳ႕မိၿပန္တယ္။ ေရွးယခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဘုရားေတြရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ဘုရင္ေတြ၊ စစ္သူၾကီးေတြရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ကုိးကန္႔စစ္ပြဲအေၾကာင္းေတြ၊ စိန္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ ေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေတြရဲ႕ စိန္လက္စြပ္၀တ္ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အခန္းအနားေတြ ဖြင့္လွစ္ေပးေနပုံေတြကုိ ေတြ႔ရတယ္။

ဒါနဲ႔ ထုိင္း (ရုပ္ၿမင္သံၾကား) တီဗီြ အစီအစဥ္ကုိ ေၿပာင္းလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စိန္ပုံစံ အပြင့္ေဖာ္ထား တဲ့ ထုိင္းရုိးရာ အစားအစာ အသစ္ တီထြင္မႈၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ကမၻာ့အဆင့္မွီ အရည္အေသြး ေကာင္းမြန္ေသာ ထုိင္းႏုိင္ငံထုတ္ ကုန္ပစၥည္း အသစ္မ်ား တီထြင္ထုတ္လုပ္မႈ ၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ ထုိင္းဘဏ္ၾကီး တစ္ခုက ကမၻာ့ဘဏ္ေတြနဲ႔ အတူ ဘဏ္လုပ္ငန္း နည္းပညာေတြ ေကာင္းမြန္ဖုိ႔ ၁၀ ဘီလီယံ သုံးစြဲေနမႈ အေၾကာင္းေတြ၊ တႏုိင္ငံလုံး လွ်ပ္စစ္မီးေတြရရွိဖုိ႔ ဘီလီနဲ႔ခ်ီသုံးစြဲေနတဲ့ စြမ္းအင္ဆုိင္ရာရင္းႏွီးၿမဳပ္ႏွံမႈ အေၾကာင္းေတြ ကုိ ၿပသေနတာေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

ၿမန္မာႏုိင္ငံက သမုိင္းေၾကာင္းေတြကုိ ရုပ္ၿမင္သံၾကားသတင္းေတြမွာ ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာ U Turn သဖြယ္ ေနာက္ဆုတ္ၿပန္သြား ေနခ်ိန္မွာေတာ့၊ ထုိင္းရုပ္ၿမင္သံၾကားအစီအစဥ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံလူမ်ိဳး ေတြဟာ ဘယ္လုိ တုိးတက္ဖုိ႔ ေ႔ရွဆက္ေလွ်ာက္လမ္းၾကဖုိ႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ ၿပဳလုပ္ေနၾကပါလား လုိ႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။

သည္တေခါက္ ဒီၿမိဳ႔ေလးကို အလည္ၿပန္ေရာက္ ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ က နဲ႔ မတူ လြန္စြာ ကြဲလြဲေနသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ထင္ေနမိသည္။ တကယ္လည္း ကြဲလႊဲ ေၿပာင္းလဲေနမႈ ေတြကုိ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ့္ေက်းဇူးရွင္ေဟာင္း ေတြနဲ႔လည္း ၿပန္မေတြ႔ရခဲ့ရေတာ့ပါဘူး။

ဒီႏွစ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ မွာ မုိးပါးသည္လုိ႔ေၿပာၾကသည္။ မုိးမရြာေတာ့ ပို၍ပို၍ ပူေလာင္ေျခာက္ကပ္ လာေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ဒီထက္ပူေနတဲ့ အပူက က်ေနာ္ အၿပန္လမ္းမွာ အေတြးေပါင္းစုံ နဲ႔ စဥ္းစားလာခဲ့တဲ့ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြလုိ႔ပဲ ေၿပာၿပခ်င္ပါေတာ့တယ္။




Rest of your post