Memory of Students' Uprising in June 1988. ၁၉၈၈ ဂြ်န္လ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားတဦး ----- အပုိင္း (၅ )

 

 

Photo- ကုိေနမ်ိဳး-R.I.T ( ၁၉၈၈ မတ္လ - ဇြန္ လ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားတဦး။ ABSDF စစ္ေၾကာင္းမွဴး။) 

 

သပိတ္ ေမွာက္ေနၾကတာ ၂ နာရီ ေလာက္ ရွိလာၿပီ။ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ စင္ေပၚတက္ တရားေဟာေနၾကေပမဲ့ သပိတ္ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ကုိ မထုတ္ၿပန္ႏုိ္င္ေသးပါ။ မၿဖန္႔ေ၀ႏုိင္ေသးပါ။

သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္း သားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ေတာင္းဆုိိခ်က္ ကုိ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာခ်စ္ေဆြ ဆီသုိ႔ ေပးပုိ႔ ဖုိ႔ ကုိ လည္း သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာ ဆရာမ ေတြ က အၾကံၿပဳ ျကသည္။

 

စီးပြားေရး တကၠသုိလ္ က ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား က သူ႔ တုိ႔ ဌာန မွာ လက္ႏွိပ္စက္ရွိတယ္။ မိတၱဴကူးစက္ ေတြရွိတယ္။ အသုံးၿပဳႏုိင္တယ္လုိ႔ ကမ္းလွမ္းလာသည္။

ဒီလုိ နဲ႔ က်ေနာ္၊ မီနီသင္းေက်ာ္၊ ကုိၾကည္၀င္း အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ ဌာန ထဲ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ကုိ လက္ႏွိပ္စက္ ႏွင့္ စာရုိက္ ဖုိ႔၊ ေကာ္ပီ ထုတ္ေ၀ဖုိ႔ လုိက္သြားခဲ့ၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ တုိ႔ လက္ႏွိပ္စက္ မရုိက္တက္၍ အခက္ေတြ႔ေနသည္။ ဌာန မွ ၀န္ထမ္းမ်ား ကလည္း တရားခံ ၿဖစ္မွာ စုိးရိမ္ ပူပန္ေနပုံရသည္။

 

အခ်ိန္ သည္ ၾကာလာသည္ ႏွင့္ အမွ် စုိးရိမ္ေၾကာက္ရြံံ႔မႈ ၿဖစ္လာသည္။

စစ္ေၾကာေရး၊ ေရၾကည္အုိင္ႏွင့္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ မွာ ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ၿပၿပၿပီး ႏွိပ္စက္ခံရတာကုိ ၾကားဘူးသည္။

 

ျကာၾကာေနရင္ မၿမင္ မသိတဲ့ ေနရာ က ေန စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲ႕ ဓာတ္ပုံ ရုိက္ခံလုိက္ရ မွာ ကုိ လည္း က်ေနာ္ ေၾကာက္လာသည္။ ကားျဖင့္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္လာသည္။

လက္ႏွိပ္စက္ ျဖင့္ စာ မရုိက္ေတာ့ပဲ၊ လက္ေရး နဲ႔ ေရးထားသည့္ ဇြန္ လ ေက်ာင္းသား သပိတ္ ပထမဆုံး ေန႔ က ေတာင္းဆိုခ်က္ ေၾကြးေၾကာ္သံ မ်ား ကုိ ပဲ ေကာ္ပီ ကူးလာခဲ့ၾကသည္။

ဇြန္ လ ေက်ာင္းသား သပိတ္ ပထမဆုံး ေန႔ က ေတာင္းဆိုခ်က္ မ်ား ကေတာ့-

၁) ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားမ်ား အျမန္ဆံုးျပန္လြတ္ေပးေရး၊

၂) ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းၿပန္တက္ခြင့္ရရွိေရး၊

၃) မတ္လ အေရးအခင္း တြင္ ေသဆုံးသြားသူမ်ား အတြက္ တရားမွ်တ သည့္ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔စည္းေပးေရး၊

၄) တာဝန္ရိွသူမ်ား ႏုတ္ထြက္ေပးေရးနဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား တရားဝင္ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ရရိွေရးတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

*************************

စင္ေပၚ မွာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ တရားေဟာေနၾက ရင္း ညေနပုိင္းကုိ ေရာက္လာၾကၿပီ။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ ဒီသပိတ္ၾကီး ကုိ ဒီည ဘယ္လုိ ေအာင္ၿမင္စြာ အဆုံးသတ္ၾက မလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားလာရၿပီ။

တရားေဟာစင္ အနား မွာ အၿမဲရွိေနၾကတဲ့ သူမ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီး၊ မနက္ၿဖန္ အားလုံး ၿပန္လာၿပီး သပိတ္ေမွာက္ၾကဖုိ႔ ဆုံးၿဖတ္ ခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ မရ မခ်င္း ေန႔စဥ္ သပိတ္ေမွာက္ဖုိ႔ ဆုံးၿဖတ္လုိက္ၾကသည္။

 

ညေနပိုင္း လူစုခြဲၾကၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္ၾကရေတာ့ မဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။

မမီနီ သင္းေက်ာ္ က က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ရန္ကင္း သုိ႔ လုိက္မယ္လုိ႔ ဆုိလာသည္။

က်ေနာ္ ႏွင့္ မမီနီသင္းေက်ာ္ သည္ အိမ္ၿပန္ ေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးကုိ တုိးေ၀ွ႔ၿပီး၊ အဓိပတိလမ္းမ ၾကီး က ဆင့္ ရန္ကင္းၿပန္မည့္ ဘတ္စကား မွတ္တုိင္သုိ႔ ေၿခဦးနင္ခဲ့သည္။

ထုိစဥ္ လူအုပ္ၾကီးထဲ မွ တေယာက္ က က်ေနာ္ ၏ အိမ္နာမည္ ကုိ လွမ္းေခၚလိုက္ သည့္ အသံ ၾကားလုိက္ရသည္။

 

ၿပီးေတာ့ အက်ီၤ အၿဖဴ လက္ရွည္ ကုိ ကမ္းေပးသည္။

"မင္း အက်ီၤ က ထင္းေနတာပဲ။"

ဒီ အက်ီၤ အၿဖဴ ၀တ္သြား ဆုိၿပီး လွမ္းေပးသည္။

က်ေနာ္ သည္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ဘာ၀တ္ထားသည္ ကုိ ပင္ မမွတ္မိေတာ့။

က်ိမ္းေသတာ ကေတာ့ လူကိုမွတ္မိရန္ လြယ္ကူသည့္ ပေလကပ္ ႏွင့္ ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကား အကြက္ အက်ီၤ ပင္ၿဖစ္မည္။

 

သူဆုိလုိသည္ မွာ ေက်ာင္းသား အမ်ားစု သည္ အၿဖဴေရာင္ အက်ီၤ အမ်ားဆုံး ၀တ္ဆင္ထားၾကသၿဖင့္စစ္ ေထာက္လွမ္းေရး မ်ား ခ်က္ခ်င္း ရုတ္တရက္ ခြဲ၍မရေအာင္ ၿဖစ္သည္။

 

က်ေနာ္သည္ ရုတ္တရက္ေတာ့ အံအားသင့္ သြားသည္။ 

 

ထုိ သူ သည္ က်ေနာ္ ၏ အကုိရင္း ၿဖစ္ သည္။ 

 

အကုိ ရင္း ကုိေအာင္ မုိး သည္ ရူပေဗဒ ဘာသာရပ္ၿဖင့္ ေက်ာင္းၿပီးသြားသည္ မွာ ၃ ႏွစ္ ရွိၿပီ။ သူ သည္ ရန္ကင္းမွ ၇၄ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ၿဖစ္ၾကေသာ ကုိေဇာ္ၿငိမ္းလတ္ တုိ႔ ႏွင့္ အတူ သပိတ္ ကုိ လာေရာက္ ၀ုိင္းရံေနသူ တဦး အၿဖစ္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

က်ေနာ့္ အကုိ သည္ သူ၀တ္ထားသည့္ အက်ၤီ အၿဖဴ ကုိ ခ်ြတ္ေပးၿပီး၊ လဲ ၀တ္ဆင္သြားဖုိ႔ အေၿပးလာၿပီး ေပးသြားၿခင္းၿဖစ္သည္။

 

က်ေနာ္ သည္ က်ေနာ့္ အကုိ ကမ္းေပးေသာ အက်ီၤအၿဖဴ ကုိ လွမ္းယူလုိက္သည္။

ျဖစ္စဥ္မ်ား က လ်င္ျမန္လြန္းလွသည္။ လူအုပ္ႀကီး ထဲ မွ ေနာက္ တေယာက္ ကေၿပးလာၿပီး ကခ်င္ပုဆုိး တထည္ ကုိ လာေပးသည္။ မွတ္မွတ္ယယ ကခ်င္ပုဆုိး သည္ ေခါက္ရက္သား အသစ္ ေလး ၿဖစ္သည္။

သူသည္ က်ေနာ့္ ေရွ႔မွာပင္ လြယ္အိတ္ထဲ က ထုတ္၍ ေပးလုိက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူတုိ႔ သည္ က်ေနာ္ ႏွင့္ မမီနီသင္းေက်ာ္ ကုိ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနပုံရသည္။ 

 

မ မီနီသင္းေက်ာ ္၊မရီရီ၀င္းတုိ႔ သည္ ဇြန္ လ အေရးအခင္း ပထမ ေန႔ တြင္ မ်က္ႏွာဖုံးမ၀တ္ပဲ တရားေဟာ ခဲ့ ၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီး မ်ားၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ မွတ္မိေနၾကၿခင္းလည္းၿဖစ္မည္။

“ ခင္ဗ်ား ပုဆုိး ကုိ လဲ ၀တ္ ၿပီး မွ ေက်ာင္းဝန္း က ထြက္ ပါ။ ေက်ာင္း ရဲ႕ ၿပင္ပ မွာ ေထာက္လွမ္းေရး ေတြ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ သတိထား ၿပီး ထြက္ပါ” လုိ႔

ေက်ာင္းသားတဦ း က တုိးတုိးေလး လာသတိေပးၿပီး၊ ပုဆုိး ကုိ ကမ္းေပးကာ လူအုပ္ၾကီးထဲ တုိးေ၀ွ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ 

 

ကမၻာၾကီး က က်ဥ္းတယ္လုိ႔ ဆုိရမည္လား?

အၿဖစ္အပ်က္ေတြ က ဆန္းက်ယ္လြန္းလွ သည္လုိ႔ ဆုိရမလား?

တုိက္ဆုိင္မႈ ရွိလြန္းသည္ လုိ႔ ဆုိရမလား?

ထုိသူ ကုိ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ စစ္တပ္ က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ပုိင္း၊ ဘုရား ၃ ဆူ ABSDF တပ္ရင္း ၁၀၁ တြင္ ပထမအၾကိမ္ ၿပန္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သည္။

 

ထုိသူ သည္ ဇြန္လ အေရးအခင္းတြင္ တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ စက္မႈ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား ကုိေနမ်ိဳး ၿဖစ္သည္။ ကုိေနမ်ိဳး သည္ ABSDF တြင္ ရဲေဘာ္၊ တပ္ရင္းမွဴး ၊ စစ္ေၾကာင္းမွဴး၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ရာထူး အၿဖစ္ အဆင့္ဆင့္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ သည့္ ဒီမုိကေရစီ လုိလားသည့္ ေတာ္လွန္ေရး သမားေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္သည္။ ေပ်ာက္ၾကား စစ္ တုိက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာ တုိက္ပြဲ ၀င္ခဲ့သူၿဖစ္သည္။

က်ေနာ္သည္ စစ္ကိုင္းေဆာင္ ထဲဝင္၍ အက်ႌႏွင့္ ပုဆိုးကို လဲ ဝတ္ခဲ့သည္။ ပင္းယေဆာင္၊ ပဲခူးေဆာင္ ေက်ာ္ၿပီး အဓိပတိလမ္းမႀကီးသို႔ျပန္ဝင္ကာ လူအုပ္ၾကီးနဲ႔ အတူ လမ္းေလ်ာက္ၿပီး ဘတ္စကားစီး ရန္ကင္း အိမ္ၿပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ 

 

ရန္ကင္း ေရာက္ေတာ့ ေလးလုံးတန္း မွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းလိုက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အတန္ၾကာေအာင္ ဘယ္သြားရမွန္း မသိၿဖစ္ေနသည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၁၂ လုံးတန္း သူ႔မ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အိမ္သို႔ လိုက္ပုိ႔ေပးျပီး၊ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။

********************

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇြန္ လ ေက်ာင္းသား ေအရးအခင္းၿဖစ္ၿပီး ၊ ေက်ာင္းၿပန္ပိတ္ခဲ့ျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းပိတ္စဥ္ ကာ လ တြင္ ႏုိင္ငံၿခား သုိ႔ သေဘၤာလုိက္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနစဥ္ ဗဟန္း ၿမိဳ႕နယ္ ေဘာင္ထရီ အသက္ေမြးေက်ာင္း တြင္ သင္တန္းတက္ေနသည္။ 

 

တေန႔ တြင္ ေက်ာင္းေပါက္၀တြင္ အရပ္ဖက္ ကား တစီးႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ၀င္တဦး၏ ကား 323 တုိ႔ မေတာ္တဆ ကားတုိက္မႈ ၿဖစ္ရာ ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ၀င္ ကား 323 ၏ ယာဥ္ေမာင္း က အရပ္ဖက္ ယာဥ္ေမာင္းကုိ ဆင္းရုိက္သၿဖင့္ ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား က ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ၀င္တဦး၏ ကား 323 ကို ေမွာက္လွန္မႈ ၿဖစ္ပြားခဲ့သည္။

 

ထုိအခင္းၿဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ နာရီပုိင္းအတြင္း ေထာက္လွမ္းေရးတဦး ေက်ာင္း သုိ႔ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္ ကုိ ေခၚယူၿပီးသတိေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကလည္း ေဘာင္ထရီ အသက္ေမြးေက်ာင္းတြင္ တက္ေနေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခၚယူသတိေပးသည္။

 

ထုိ ေထာက္လွမ္းေရးသည္ က်ေနာ္ ႏွင့္ ငယ္စဥ္ က အတန္းတူ တက္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းေနဖက္ၿဖစ္ေနသည္။

အဲဒီ အခ်ိန္ က စလုိ႔ က်ေနာ္ အိမ္ ၿပန္မအိပ္ၿဖစ္တဲ့ ည ေတြ မ်ားလာသည္။ 

 

အသုဘ ရွိသည့္ အိမ္ေတြ မွာ အိပ္ တက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ၿဖစ္လာခဲ့သည္။ ေထာက္လွမ္းေရး က ဘယ္ေတာ့ မ်ား အိမ္ လာဖမ္းမလဲ ဆုိၿပီး အဖမ္းခံရမွာကို စိုးေၾကာက္ေနခဲ့တာလည္းၿဖစ္မည္။ က်ေနာ္ သည္ လုံးဝ အဖမ္းမခံႏိုင္သလို၊ စစ္ေၾကာေရးတြင္ အႏွိပ္စက္မခံႏိုင္ပါ။ 

 

က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ အျမဲပဲ တင္းက်ပ္ေနခဲ့သည္။ နယ္ၿမိဳ႕ မ်ားသို႔ သြား လည္း လုံျခံဳမႈရွိသည္လို႔ မခံစားရေတာ့။

 

တေယာက္ေယာက္က အေနာက္ကလိုက္လာေနသလို စိတ္မလံုျခံဳမႈမ်ဳိး အျမဲခံစားရပါသည္။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေတာခိုဖို႔ က်ေနာ္ စိတ္ ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စစ္တပ္ က အာဏာသိမ္း ပိုက္ၿပီးေနာက္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား အိမ္ကို ဝိုင္း ၿပီး ဖမ္ဆီး ဖို႔လာခဲ့ၾကသည္။ 

 

ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ သည္ ကရင္ျပည္နယ္၊ ေကာ့ကရိတ္ ၿမိဳ႕ မွတဆင့္ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီး ရဲ႕ အျမင့္ဆုံးေတာင္တန္းျဖစ္သည့္ မုလအိေတာင္ ေၾကာတေလ်ာက္ ေတာလမ္းမ်ား ကိုျဖတ္ေက်ာ္ ရင္း လြတ္ေျမာက္ရာ နယ္ေျမ သို႔ ေရာက္ရွိလို႔ေနပါၿပီ။

ဆက္ရန္-ေမွ်ာ္